မိုးရြာမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိခဲ့ရင္...မိုးကာ အက်ၤီ ဒါမွမဟုတ္ ထီးယူလာတာေပါ့...

ဆံုးရွံုးမယ္မွန္း ၾကိဳသိခဲ့ရင္...အဲေလာက္ ပင္ပန္းခံျပီး မၾကိဳးစားပါဘူး....

နင္ ငါ့ကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာ ၾကိဳသိခဲ့ရင္...ရူးသြပ္စြာ နင့္ကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး....

နာက်င္မယ္မွန္း ၾကိဳသိခဲ့ရင္... မစြန့္စားပါဘူး....

ဘာေၾကာင့္လူေတြက အရာအားလံုးကို ၾကိဳျပီး မသိၾကရတာလဲ....
တကယ္လို့သာၾကိဳသိခဲ့ရင္ အရာအားလံုး အဆင္ေျပမွာပဲေနာ္....အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာလဲ ရွိမယ္မထင္ဘူး.... ေသြးပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးလဲ ၾကားရမွာမဟုတ္ဘူး...

ဒါဆိုရင္ ၾကိဳျပီး မသိဘူးဆိုတဲ့ အရာ က ေရာ ဘာလဲ.... တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို့အားလံုး ၾကိဳမသိတဲ့ ကံၾကမၼာပါပဲ...

မိုးရြာမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိခဲ့ရင္...မိုးကာ အက်ၤီ ဒါမွမဟုတ္ ထီးယူလာတာေပါ့...

ဆံုးရွံုးမယ္မွန္း ၾကိဳသိခဲ့ရင္...အဲေလာက္ ပင္ပန္းခံျပီး မၾကိဳးစားပါဘူး....

နင္ ငါ့ကို မခ်စ္ဘူးဆိုတာ ၾကိဳသိခဲ့ရင္...ရူးသြပ္စြာ နင့္ကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး....

နာက်င္မယ္မွန္း ၾကိဳသိခဲ့ရင္... မစြန့္စားပါဘူး....

ဘာေၾကာင့္လူေတြက အရာအားလံုးကို ၾကိဳျပီး မသိၾကရတာလဲ....
တကယ္လို့သာၾကိဳသိခဲ့ရင္ အရာအားလံုး အဆင္ေျပမွာပဲေနာ္....အသည္းကြဲတယ္ဆိုတာလဲ ရွိမယ္မထင္ဘူး.... ေသြးပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးလဲ ၾကားရမွာမဟုတ္ဘူး...

ဒါဆိုရင္ ၾကိဳျပီး မသိဘူးဆိုတဲ့ အရာ က ေရာ ဘာလဲ.... တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တို့အားလံုး ၾကိဳမသိတဲ့ ကံၾကမၼာပါပဲ...

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အခ်စ္ဆုိတာ

တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အခ်စ္ဆုိတာ

“ေဟာ ဟိုမွာလာေနျပီ အက်ႌအ၀ါေလးနဲ႔ ေတြ႔လား? ငါေျပာတာက အဲဒီေကာင္မေလးကိုပဲ
သူ႔နံမည္က သက္ႏြယ္တဲ့ ဘယ္လုိလဲ”
 ေကာင္မေလးကို ေမးေငါ့ျပရင္း သီရီကို ေမးလုိက္တယ္။
“အင္း မဆုိးပါဘူး။ နင္က အဲဒီေကာင္မေလးကို တကယ္ေၾကြေနတာလား?”
သီရီက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေမးတယ္။
“ဟုတ္တယ္ဟ။ ငါသူ႔ကို တကယ္ကိုေၾကြေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ သူက ငါေၾကြေနမွန္းေတာင္
သိပံုမေပၚဘူး။ နင္ငါ့ကို ကူညီေပးပါဟာ သူက နင္တို႔အတန္းထဲကပဲဟာကို”
“ငါက နင့္ကို ဘယ္လုိကူညီေပးရမွာလဲ? နင့္အစား အဲဒီေကာင္မေလးကို
ရည္းစားစကားေျပာေပးရမွာလား?”
“ဟာ! သီရီကလည္း အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူးေလ။ နင္ကလည္း အ တဲ့ေနရာက်ေတာ့ အ ျပန္ျပီ။”
“နင္ကလည္း ငါမွ မသိတာကို”
သီရီပံုစံက တကယ္ပဲ မသိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးပင္။
“ငါဆုိလိုတာက ဒီလုိမ်ိဳးေလ။ သူက နင္တို႔အတန္းထဲကဆုိေတာ့ နင္သူနဲ႔
ရင္းႏွီးေအာင္လုပ္ ျပီးရင္ ငါ့ကိုသူနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေလ။ က်န္တဲ့
အပိုင္းကေတာ့ ငါ့ဘာသာ ငါၾကည့္ျပီး စီစဥ္မယ္။”
သီရီက ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာကို နားေထာင္ျပီး ဘယ္လုိအမည္တပ္ရမွန္းမသိတဲ့
အၾကည့္တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ရင္း
“နင္တကယ္ပဲ အဲဒီေကာင္မေလးကို စိတ္၀င္စားရင္ ငါကူညီပါ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္
ငါ့ကို အခ်ိန္ေပးဦးေနာ္။ ငါက သူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေအာင္
အရင္လုပ္ရဦးမယ္ေလ”
“ေအးပါ ငါသိပါတယ္ဟ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မၾကာေစနဲ႔ေနာ္ သိလား။ အားကိုးပါတယ္
သူငယ္ခ်င္းရယ္ ငါ့မွာ အကူအညီေတာင္းစရာ နင္ပဲရွိလုိ႔ပါ”
သီရီကေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ေခါင္းျငိမ့္ျပတယ္။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ႏွစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ဆုိင္ထဲကေန ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က
အိမ္ျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို သီရီ ဘာစကားမွမေျပာခဲ့ဘူး။
       တကယ္ေတာ့ သီရီက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း။ တစ္နည္းေျပာရရင္
သီရီက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႏုိင္က်င့္ေဖာ္ အႏုိင္က်င့္ဖက္။ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို
အနစ္နာခံသူကို ျပပါဆုိရင္ ေရြးေနစရာမလုိပါဘူး ကၽြန္ေတာ္ သီရီကိုပဲ
ျပမိမွာပဲ။ အဲဒီေလာက္ထိ သီရီက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သီရီနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ကေလးဘ၀ထဲက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ၾကတာေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး။ သီရီ ၈တန္းႏွစ္ကမွ ေက်ာင္းေျပာင္းျပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက သီရီပံုစံက
သိပ္ကိုရီိစရာေကာင္းတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က အရမ္း၀ျပီး မ်က္ႏွာမွာလည္း
၀က္ျခံေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတာပဲ။ တျခားမိန္းကေလးေတြက အလွအပကို
ခံုမင္ေနၾကခ်ိန္မွာ သီရီကေတာ့ အလွအပထက္ အရသာရွိတဲ့ ဟန္ဘာဂါတစ္လံုးကိုပဲ
ပိုျပီးမက္ေမာေလ့ရွိတဲ့ မိန္းကေလးမ်ိဳးပါ။ သီရီမွာ ေယာက်ာ္းေလးေတြ
ၾကိဳက္ေလာက္တဲ့ အခ်က္မေျပာနဲ႔၊ ရြက္ၾကမ္းေရက်ိဳဆုိတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးေတာင္
မပိုင္ဆုိင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ အက်င့္တစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့
အသစ္ေရာက္လာတဲ့သူကို ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ အထာခပ္ၾကီးၾကီး ေက်ာင္းသား၊
ေက်ာင္းသူတခ်ိဳ႕က တစ္နည္းမဟုတ္တစ္နည္း ပညာျပတာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ ပိုက္ဆံရွိတဲ့မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးေတြမ်ားတာမုိ႔
ဂုဏ္ျခင္း၊ အလွအပျခင္းေတြက အျပိဳင္အဆုိင္ပါပဲ။ ရုပ္ဆုိးတဲ့သူဆုိရင္
အေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္ၾကတာမို႔ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား၊
ေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ သီရီတစ္ေယာက္ ေတာ္ေတာ္ကို ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီလို ဂုဏ္ေတြ အလွအပေတြ ျပိဳင္ဆုိင္တာကို
သိပ္မုန္းတဲ့သူ ဆုိေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္းမလုပ္ဘဲ
တစ္ေယာက္တည္း ေအးေဆးပဲ ေနခဲ့တယ္။ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေက်ာင္းသူေတြၾကားမွာ
အႏွိမ္ခံရတဲ့ သီရီကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သနားလာခဲ့တယ္။
ဘ၀ေပးကုသိုလ္ေၾကာင့္ မလွမပျဖစ္ေနေပမယ့္ သီရီပံုစံက ၾကည့္လုိက္ရုံနဲ႔
လူကုန္ထံအသိုင္းအ၀ုိင္းကမွန္း သိသာပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္လုိ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ေက်ာင္းပ်က္လုိက္

ရတယ္။
ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေက်ာင္းပ်က္တုန္းက စာေတြကူးဖုိ႔အတြက္
စာအုပ္ငွားဖုိ႔ သူငယ္ခ်င္းမရွိခဲ့ဘူး။ ဘယ္သူနဲ႔မွ
အေပါင္းအသင္းမလုပ္ခ်င္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စာအုပ္ငွားမယ့္ သူငယ္ခ်င္းမရွိတာ
အဆန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ပတ္လံုးလံုးေက်ာင္းပ်က္ထားတာမို႔
ဘယ္သင္ခန္းစာေတြေရာက္ေနမွန္း မသိဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ကုိ သီရီက ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းပ်က္ရက္က သင္ခဲ့တဲ့
စာေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူျပီး ကူးေပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းကစျပီး သီရီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
       ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ သီရီက ဒီဇိုင္းကို ၀ါသနာပါတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ဘဲ
သင္တန္းေတြတက္ျပီး အလုပ္၀င္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့
ေက်ာင္းကိုပဲဆက္တက္ခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ သီရီက သူ၀ါသနာပါတဲ့ပညာရပ္မွာ
ေတာ္ေတာ္ကိုထူးခၽြန္လာျပီး နံမည္တစ္လံုး နည္းနည္းရလာခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထူးခၽြန္ေနျပီျဖစ္တဲ့ ပညာရပ္ကို ထပ္ျပီး
ေလ့လာခ်င္ေသးတဲ့အတြက္ ႏုိင္ငံျခားမွာ သြားသင္ဖုိ႔ သီရီ ကၽြန္ေတာ့္ကို
အကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္။  အဲဒါက သီရီ ငယ္ငယ္ကတည္းက မက္ခဲ့ရတဲ့ အိမ္မက္လုိ႔
ကၽြန္ေတာ့္ကို သီရီတစ္ခါေျပာျပဖူးတယ္။ ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔
ပညာသင္ခ်င္တဲ့ သီရီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ကူညီေပးခဲ့ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားက
ကုမၼဏီေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သီရီ ကို လာေရာက္အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ဖိတ္ေခၚၾကေပမယ့္
သီရီ ကေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အားလံုးကို ျငင္းပစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က
သီရီကို ေမးေတာ့လည္း ႏုိင္ငံျခားမသြားခ်င္ေတာ့လုိ႔ပါဆုိတဲ့ စကားကလြဲျပီး
တိက်တဲ့ အေျဖကို မရခဲ့ပါဘူး။ သီရီဘာေၾကာင့္ သူမရဲ႕
အခြင့္အေရးေကာင္းေတြကို လက္လႊတ္ခဲ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔အထိ လံုး၀ကို
နားမလည္ခဲ့ပါဘူး။
       ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို ေကာင္းတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္မိဘကလြဲရင္
သီရီပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ သီရီကို ဘယ္ေလာက္ပဲ ရစ္ရစ္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႏွိမ္ႏိွမ္
သီရီကေတာ့ အျပံဳးေတာင္ မပ်က္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေသးတယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆယ္တန္းေျဖျပီး ေအာင္စရင္းမထြက္ေသးတဲ့
အခ်ိန္အတြင္းမွာ သင္တန္းတစ္ခုကို အတူတူကို တက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေပါ့။
အလွအပကို ဂရုမစိုက္တတ္တဲ့ သီရီရဲ႕ အက်င့္အတုိင္းပဲ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
အတူသင္တန္းတက္ရင္ ဖရုိဖရဲနဲ႔ သီရီရဲ႕ ပံုစံက သိပ္ကုိ
ရီစရာေကာင္းလြန္းပါတယ္။ ျမင္သူတုိင္း စခ်င္တဲ့စိတ္ျဖစ္ေအာင္
သီရီရဲ႕ပံုစံက တကယ္ပဲ အဲဒီလုိျဖစ္ေနတာပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ သင္တန္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္း
ေဘးနားျဖတ္သြားတဲ့ လူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သီရီရဲ႕ပံုစံကို ၾကည့္ျပီး
ျပံဳးစိစိနဲ႔ လုပ္သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆုိရင္ စေနာက္ေျပာေတာင္ ေျပာသြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကေန မနားမေနစကားေတြ တစ္ခြန္းျပီးတစ္ခြန္းေျပာေနတဲ့
သီရီကေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တင္းလာခဲ့တယ္။
မိန္းကေလးျဖစ္ျပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မေနတတ္တဲ့ သီရီကို ေဒါသျဖစ္မိတာေတာ့
အမွန္ပဲ။ လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို
မလုိက္ဖက္တဲ့စံုတြဲလုိ႔ ယူဆေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္
သည္းမခံႏုိင္ေတာ့တာ အမွန္ပါပဲ။ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ရုပ္မေခ်ာမလွရင္ေတာင္မွ
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေနတတ္တဲ့ မိန္းကေလးကိုပဲ စိတ္၀င္စားၾကတာမဟုတ္လား။ အဲဒီေန႔က
မသပ္မရပ္ျဖစ္ေနတဲ့ သီရီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တလြဲထင္ေနတဲ့ လူေတြကို
မေက်မနပ္ျဖစ္တာလား? မိန္းကေလးျဖစ္ျပီး အလွအပကို စိတ္မ၀င္စားတဲ့ သီရီကိုပဲ
ေဒါသထြက္တာလား မေျပာတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သီရီကို အေၾကာင္းမရွိ
အေၾကာင္းရွာရစ္ျပီး သင္တန္းမတက္ဘဲ လမ္းတစ္၀က္နဲ႔တင္ အိမ္ကို
ျပန္လာခဲ့တယ္။ သီရီကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို နားမလည္ႏုိင္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔
ၾကည့္ျပီး လမ္းလယ္ေခါင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာေပါ့။ ညဘက္က်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို သီရီ ဖုန္းဆက္လာတယ္။ သူ႔ကို စိတ္မဆုိးဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေတာင္းပန္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ကို မေက်မနပ္တာက တစ္ေၾကာင္း၊
သီရီကို မိန္းကေလး ပီပီသသျဖစ္ေစခ်င္တာ တစ္ေၾကာင္းနဲ႔
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးေနဖုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစျပီး သီရီရဲ႕ ပံုစံက
အရင္နဲ႔ မတူဘဲ ေျပာင္းလဲလာတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလာခဲ့တယ္။
       အခုဆုိရင္ သီရီက အရင္လုိ မသပ္မရပ္နဲ႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဘ၀ေပးတဲ့ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ မလွမပမ်က္ႏွာကို ပိုင္ဆုိင္ထားရေပမယ့္
ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ သီရီ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တာအမွန္ပဲ။
ေက်ာင္းတုန္းကလုိ ၀၀တုတ္တုတ္နဲ႔ အစားကိုပဲ ခံုမင္ျပီး ဖရုိဖရဲေနတတ္တဲ့
သီရီ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ သြယ္သြယ္လွလွနဲ႔ ၾကည့္လုိ႔လွတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သီရီရဲ႕ ပံုစံေၾကာင့္ သီရီကို ခ်ည္းကပ္လာတဲ့
ေယာက်ား္ေလးေတြ ရွိလာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အားလံုးကို သီရီက
ျငင္းပစ္ခဲ့တာခ်ည္းပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ေျပာင္ျပီး သီရီရယ္
နင္ရည္းစားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ ထားၾကည့္ပါလားလုိ႔ ေျပာရင္ သီရီက
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီး ငါတစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနခ်င္တယ္လုိ႔
ျပန္ေျပာခဲ့တာလည္း အခါခါပါပဲ။ သီရီ တကယ္ပဲ ေယာက်ာ္းေလးေတြကို
စိတ္မ၀င္စားတာလား? ခ်စ္တဲ့သူမေတြ႔ေသးတာလား? ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္
ေသခ်ာမသိတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕
ခင္မင္မႈသက္တမ္းေလး ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ရည္းစားမထားဖူးၾကေသးပါဘူး။
        သီရီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ျခင္းမတူေပမယ့္ အျမဲတမ္းလုိလုိ
ေတြ႔ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သီရီရဲ႕ သင္တန္းေတြ သြားတတ္သလုိ၊
သီရီကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႔ သင္တန္းေတြ ခဏခဏလာတတ္ပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္ သီရီဆီကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔သြားေတြ႔ရင္း သက္ႏြယ္နဲ႔
အမွတ္မထင္ေတြ႔ခဲ့တယ္။ သက္ႏြယ္ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာ တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့
ခံစားမႈကို ကၽြန္ေတာ္ခံစားလုိက္ရတယ္။ သက္ႏြယ္ရဲ႕ ပံုစံက
သိပ္ျပီးမရုိးရွင္းေပမယ့္ သူမနဲ႔ အရမ္းကို လိုက္ဖက္တဲ့ပံုစံမ်ိဳးပါပဲ။
သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ျမင္သူတုိင္း ရင္ေအးေစမယ့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုမွာ
ရုိးရွင္းတဲ့ အျပံဳးေလးပိုင္ဆုိင္ထားတာက သက္ႏြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိတယ္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္မို႔
ကၽြန္ေတာ္ သီရီရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ သက္ႏြယ္အနားကို ခ်ည္းကပ္ဖုိ႔ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆုိရင္ အျမဲအနစ္နာခံ ကူညီေပးေနတဲ့ သီရီကေတာ့ ဒီတစ္ခါလည္း
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးျဖည့္စီးေပးခဲ့တယ္။
“သီရီ စားေလ၊ ထည့္စားအားမနာနဲ႔”
“ေအးပါဟာ ငါစားပါ့မယ္ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို ဘာေၾကာင့္ဒီလုိဆုိင္ကို ေခၚလာျပီး
ထူးထူးျခားျခားေကၽြးရတာလဲဟ ဘာလဲ နင္အလုပ္သစ္ရလုိ႔လား? နင္
အလုပ္သစ္ေလွ်ာက္တယ္လုိ႔လည္း ငါမၾကားမိပါဘူး။”
ေစ်းၾကီးျပီး အစားအေသာက္ေကာင္းတ့ဲ စားေသာက္ဆိုင္မွာ လုိက္ေကၽြးတာမို႔
သီရီအတြက္ ထူးျခားေနတာေပါ့။
“ငါအလုပ္သစ္ရလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္အလုပ္သစ္မွလည္း ငါမေလွ်ာက္ပါဘူး။ အခုဟာက
နင္င့ါကို ကူညီေပးထားတဲ့ သက္ႏြယ္ကိစၥေလ ငါဒီေန႔ပဲ သက္ႏြယ္ဆီက
အေျဖရခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ပဲ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္သူျဖစ္သြားျပီ။ အဲဒါေၾကာင့္
ငါနင့္ကို ေက်းဇူးတင္လုိ႔ ေကၽြးတာပါ။”
စားေနဆဲ သီရီရဲ႕ လက္ေတြ ရုတ္တရက္တြန္႔ဆုတ္သြားတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိလုိက္တယ္။
“ဒါဆုိရင္ သက္ႏြယ္က နင့္ကို ခ်စ္တယ္လုိ႔ အေျဖေပးလုိက္ျပီေပါ့ ဟုတ္လား”
သီရီရဲ႕ အေမးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ အျပည့္မ်က္ႏွာနဲ႔
ေခါင္းျငိမ့္ျပလုိက္တယ္။
“နင့္အတြက္ ငါဂုဏ္ယူပါတယ္ လင္းထုိက္”
စားေနဆဲ ထမင္းကို လက္စသတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း
သီရီက အဲဒီစကားကိုေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သီရီရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲမွာ
အမည္မသိတဲ့ အၾကည့္တစ္မ်ိဳးပါ၀င္ေနခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္သိေနတယ္။
“စားဦးေလ သီရီ ေတာ္ျပီလား? ”
ကၽြန္ေတာ့္အေမးကို သီရီက ေခါင္းျငိမ့္ျပရင္း
“အင္း ငါ၀ျပီ၊ ရင္ျပည့္သလုိျဖစ္ေနလုိ႔ ငါသိပ္မစားႏုိင္ဘူး။ နင္က
ငါ့ကိုဒီလုိေကၽြးမယ္ဆုိလည္း ၾကိဳေျပာမွေပါ့”
 သီရီ ၾကိဳးစားျပီးေတာ့ ျပံဳးရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျပံဳးကေတာ့ အသက္မပါဘူးျဖစ္ေနတယ္။
“ငါအလုပ္ကိစၥခ်ိန္းထားတာ ရွိေသးလုိ႔ သြားေတာ့မယ္ လင္းထုိက္”
ေျပာရင္း သီရီက ဆုိင္ထဲက ထြက္သြားဖုိ႔ ျပင္လုိက္တယ္။
“ငါေနာက္မွဖုန္းဆက္လုိက္မယ္ သြားျပီေနာ္”
ကၽြန္ေတာ္ စကားျပန္ေျပာဖုိ႔ ျပင္ေနတုန္းမွာပဲ သီရီကေတာ့ စားပြဲထျပီး
ဆုိင္အျပင္ေတာင္ ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ အရင္က ဒီလုိမဟုတ္တဲ့ သီရီက
အခုဒီလုိမ်ိဳးလုပ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။
ဆုိင္ရဲ႕ စားပြဲမွာ ဘာလုပ္လုိ႔ လုပ္ရမွန္းမသိဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔
ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားလဲ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မသိလုိက္ဘူး
သက္ႏြယ္ဖုန္းဆက္မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ ညေနဘက္မွာ သက္ႏြယ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာကို
သတိရျပီး ဆုိင္ကေန အေျပးထြက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ခ်စ္သူေလး
သက္ႏြယ္ဆီကို အေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က သက္ႏြယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ညေနလံုး
အတူတူအခ်ိန္ျဖဳန္းျပီး ည၇နာရီေလာက္မွ သက္ႏြယ္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးျပီး
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို ျပန္ခဲ့တယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး သာမက
အဲဒီညတစ္ညလံုးပါ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ သက္ႏြယ္တစ္ေယာက္ပဲ
စုိးမိုးေနခဲ့တယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ သက္ႏြယ္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ သက္ႏြယ္က
ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ အခ်စ္ဦးလည္းျဖစ္သလုိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕
လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ရည္ရြယ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
သက္ႏြယ္တြဲသြားရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို အားက်ျပီး ၾကည့္ရတဲ့
လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္သလို၊
ဒီလုိရုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပျခင္းနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့သက္ႏြယ္ရဲ႕
ခ်စ္သူျဖစ္ခြင့္ရတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ဂုဏ္ယူမိတယ္။
အခ်ိန္တုိင္း အျမဲတမ္း သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ျပီးျပည့္စံုတယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့
အလွတရားကို လက္ကိုင္ထားႏုိင္တဲ့ သက္ႏြယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္မိတာ
ကၽြန္ေတာ္မမွားဘူးလုိ႔ ကုိယ့္ကိုကုိယ္ထင္ခဲ့မိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္ႏြယ္ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္လည္း သီရီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္
အဆက္အသြယ္မျပတ္ခဲ့ပါဘူး။ အရင္လုိပဲ ခင္သလုိ၊ အရင္လုိပဲ သီရီနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္မၾကာခဏဆုိသလုိ သူငယ္ခ်င္းဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ
ရုိးရုိးသားသားေတြ႔ျဖစ္ၾကတုန္းပဲ။ ေတြ႔ျဖစ္ၾကတုိင္းလည္း အရင္လုိ
တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့
သက္ႏြယ္အေၾကာင္းေတြကို အပ္ေၾကာင္းထပ္မက သီရီကို ေျပာျပျပီးရင္ဖြင့္တယ္။
အဲဒီလုိအခ်ိန္တုိင္း သီရီက ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို နားေထာင္ေပးျပီး
ကၽြန္ေတာ့္ကို အမည္မသိတဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒါက
ဘယ္လုိအၾကည့္မ်ိဳးလဲဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္မသိေပမယ့္ အဲဒီအၾကည့္ကတစ္ဆင့္
၀မ္းနည္းေနတယ္ဆုိတဲ့ အေငြ႔အသက္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိတာ အမွန္ပဲ။ ေအးေလ
သီရီဘက္က ၾကည့္ရင္ အရင္းႏွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က
ခ်စ္သူရွိေနျပီဆုိေတာ့ သီရီလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အားက်မွာေပါ့လုိ႔
လြယ္လြယ္ပဲ ေတြးခဲ့မိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္၊ ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ကို
ေတြ႔ရင္ အျမဲတမ္း တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ေခၚေျပာႏႈတ္ဆက္ေနၾက သီရီက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔
သက္ႏြယ္ ေလွ်ာက္သြားရင္း အမွတ္တမဲ့ သီရီနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါ
မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မေခၚဘဲ တျခားဘက္ကို
လွည့္ထြက္သြားတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ခဏခဏၾကံဳဖူးတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို အေႏွာင့္အယွက္မေပးခ်င္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ သီရီက
အဲဒီေလာက္ထိ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို အလုိက္သိေပးခဲ့ဖူးတဲ့
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပါပဲ။ ဒီကမာၻမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကိုသိတာ
ကၽြန္ေတာ္ျပီးရင္ သီရီျဖစ္မယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ သက္ႏြယ္မသိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြကိုေတာင္
သီရီက သိေနျပီးသား။
ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ ၆လ ေက်ာ္လာခဲ့တယ္။
အခ်ိန္နည္းနည္းေလး ၾကာလာေတာ့ သက္ႏြယ္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ပိုျပီး
သိလာခဲ့ရတယ္။ နဂုိက သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ ထက္ျမက္မႈေၾကာင့္ သက္ႏြယ္မွာ
အေပါင္းအသင္းမ်ားမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ သက္ႏြယ္က
အခ်စ္ေရးမွာ ဆရာတစ္ဆူျဖစ္ေနမွန္း ေတာ္ေတာ္ကို ေနာက္က်မွ
ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ နယ္ဘက္ကို သြားဖုိ႔ ကိစၥျဖစ္လာတယ္။
အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ခရီးသြားတာကေတာ့ မၾကာခဏဆုိသလုိ သြားေနၾကမို႔
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဆန္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မေ၀းတဲ့ခရီးေတြသြားတုိင္း
ကၽြန္ေတာ့္ကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ သြားေလ့ရွိတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကားက
အင္ဂ်င္ခ်ထားတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကားနဲ႔သြားဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္၊ သြားရမွာကလည္း
သိပ္မေ၀းဘဲ ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က်ေမာင္းသြားရင္ ေန႔ခ်င္းျပန္လုိ႔ရတဲ့
ခရီးမ်ိဳးျဖစ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပဲကားေမာင္းျပီး သြားခ်င္တယ္။
အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း သီရီကို
ႏွိပ္စက္ရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ သီရီရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္
အရာရာက အဆင္ေျပသလုိပါပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ သီရီ ကားကို ယူျပီး ကၽြန္ေတာ္
ခရီးသြားခဲ့တယ္။ အလုပ္ကိစၥက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မျပီးျပတ္ေသးတာမုိ႔
ညေနေစာင္းေလာက္မွ ျပန္ခဲ့ရတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ မိုးကလည္း သည္းၾကီးမဲၾကီးကို
ရြာေနေတာ့ အရင္လုိ ကားကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ မေမာင္းႏုိင္ခဲ့ဘူး။
ဂရုစိုက္ေမာင္းေနတဲ့ၾကားကပဲ ရုတ္တရက္ကားက ထိုးရပ္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဆုိတဲ့ေကာင္ကလည္း ကားကို ေမာင္းရုံပဲေမာင္းတတ္တယ္။
ျပင္ဖုိ႔ဆုိတာ ေ၀းလုိ႔ ကားဘိန္းေတာင္ မလဲတတ္တဲ့ အျဖစ္။ မိုးကလည္း
သည္းၾကီးမဲၾကီးရြာေနတဲ့မို႔ ကားအျပင္ဘက္ကိုလည္း ထြက္လုိ႔မရ၊
ကားစက္ပူေနလုိ႔မ်ားလားလုိ႔ စိတ္ထဲထင္ျပီး ခဏေလး
စက္ကိုေအးေအာင္ေစာင့္ၾကည့္ရင္း ကားစက္ကို ျပန္ႏႈိးၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္
မရဘူး။ ၊ အကူအညီေတာင္းစရာဆုိလုိ႔ ဘာအရိပ္အေရာင္မွ မေတြ႔ရဘူး။
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးက မိုးသံ၊ ေလသံေတြ ဖုံးလႊမ္းလုိ႔၊ ဒီေန႔
သက္ႏြယ္ရွႈိးပြဲသြားမယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ကိစၥရွိလုိ႔
ဒီေန႔ေတာ့ သက္ႏြယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္စုနဲ႔ သြားလိမ့္မယ္။ နာရီကို
ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၉ နာရီ ဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ ရႈိးပြဲျပီးေလာက္ျပီ ထင္တယ္။
သက္ႏြယ္ကားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လာဖုိ႔ သက္ႏြယ္ဆီကို ဖုန္းဆက္ၾကည့္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ဖုန္းလံုး၀မကိုင္ဘူး။ အၾကိမ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားျပီးဆက္ေပမယ့္
သက္ႏြယ္ရဲ႕ အသံကို လံုး၀မၾကားရဘူး။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သီရီဆီကို
ဖုန္းဆက္ျပီး ဒီညေတာ့ ကားကို ျပန္မပို႔ေပးႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း
ေျပာျပလုိက္တယ္။ ကားပ်က္တဲ့ အေၾကာင္းကုိေျပာေတာ့ သီရီက စိုးရိမ္တဲ့အသံနဲ႔
ဘယ္နားမွာလဲ၊ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ အတင္းေမးတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မပူဖုိ႔နဲ႔
သက္ႏြယ္ကို လာေခၚဖုိ႔ ေျပာထားတယ္လုိ႔ သီရီကို ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ
သီရီက စိတ္ခ်သြားတယ္ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂရုစိုက္ဖုိ႔ေျပာျပီး
ဖုန္းခ်သြားတယ္။ သီရီနဲ႔ ဖုန္းေျပာျပီးလုိ႔ သက္ႏြယ္ဆီကို
ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းျပန္ဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုး၀ကို ေခၚလုိ႔မရခဲ့ဘူး။
ေသခ်ာပါတယ္ ဒီညေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေနရာမွာပဲ မုိးေတြေလေတြၾကားထဲမွာ
ျဖတ္သန္းရေတာ့မယ္။
တစ္ေနကုန္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ လံုးပန္းေနရတာမို႔ လူလည္းေတာ္ေတာ္ခ်ည္းကို
ပင္ပန္းႏႈံးေခြေနျပီ။ ရာသီဥတုကလည္း ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္နဲ႔မုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ကားေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္မွန္းမသိေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။
“ေဒါက္  ေဒါက္  ေဒါက္”
ဒီအသံက တစ္စံုတစ္ေရာက္ ကားမွန္တံခါးကို လာေခါက္တဲ့အသံပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အိမ္မက္ထဲက အသံလုိလုိ၊ တကယ့္လက္ေတြ႔လုိလုိ၊
ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီအသံကို ထပ္ျပီးၾကားရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာကေန
ႏုိးလာခဲ့တယ္။ အခုခ်ိန္ထိ မိုးကလည္း ရြာလုိ႔ေကာင္းတုန္းပဲ။ အသံလာရာကို
လွည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ တစ္ကုိယ္လံုး မိုးေရေတြ ရႊဲစိုေနတဲ့ သီရီ၊
ထီးေဆာင္းထားေပမယ့္ ဒီေလာက္သည္းတဲ့မုိးကို ထီးက အကာအကြယ္မေပးႏုိင္၊
“သီရီ ဘာလုိ႔လိုက္လာတာလဲ။ မိုးေရေတြ ရႊဲကုန္ျပီ။ လာ ကားထဲ၀င္ေလ”
“ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကားကိုယူလာခဲ့တယ္။ နင္လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းပဲ
ယူျပီး ငါနဲ႔လုိက္ခဲ့ ကားကိုေတာ့ ဒီမွာပဲ ထားခဲ့လုိက္ေတာ့”
ကၽြန္ေတာ္လည္း လုိအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကိုယူျပီး သီရီနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္ခဲ့တယ္။
“နင္ဘာျဖစ္လုိ႔ လိုက္လာတာလဲ သီရီ”
“နင္နဲ႔ဖုန္းေျပာျပီး ခဏေနေတာ့ နင့္ဆီကို ငါဖုန္းျပန္ဆက္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္
နင့္ဖုန္းက စက္ပိတ္ထားတယ္တဲ့။ ၾကည့္ရတာ နင့္ဖုန္းအားကုန္သြားလုိ႔
ငါထင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ငါ သက္ႏြယ္ဆီကို ဖုန္းဆက္တယ္။ သူက ဖုန္းမကိုင္ဘူး။
ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာမွ ဖုန္းဆက္လုိ႔ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါကနင္ဖုန္းဆက္ေသးလားလုိ႔
ေမးေတာ့ သက္ႏြယ္က နင္ဖုန္းဆက္ထားေတာ့ေတြ႔တယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ ငါလည္း
နင္သက္ႏြယ္ဆီ ဖုန္းဆက္လုိ႔မရဘူးဆိုတာကို ငါသိရတာ။ ေနာက္ျပီး မိုးေတြကလည္း
အရမး္ကို သည္းေနေတာ့ ငါနင့္ကို စိတ္မခ်တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕
ကားကို ခဏဆုိျပီး ယူလာခဲ့လုိက္တာ”
တစ္ကုိယ္လံုး မိုးေရေတြနဲ႔ ရႊဲေနတာမုိ႔ ခိုက္ခုိက္တုန္ရင္း သီရီက
ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို ျပန္ေျဖေနတယ္။ သီရီရဲ႕ မ်က္ႏွာကို
ကၽြန္ေတာ္လွန္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မိုးမိထားလုိ႔ ထင္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ
ျပာျပီး၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီေလာက္မိုးၾကီးေလၾကီးျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ စိတ္ပူျပီး
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္း အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚကို ကားေမာင္းလာခဲ့တဲ့ သီရီကို
ကၽြန္ေတာ္သိပ္ျပီး ေက်းဇူးတင္မိသလုိ၊ အခက္အခဲျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းကို မကိုင္ႏုိင္ေအာင္ ရႈိးပြဲၾကည့္ေနတာကို မပ်က္မခံတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပါတယ္လုိ႔ တစ္ဖြဖြေျပာေလ့ရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူကို
ေတာ္ေတာ္ေလး ေဒါသထြက္မိတယ္။
       ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိုးက နည္းနည္းေလးစဲေနျပီ။ အခ်ိန္ကေတာ့
ည၂နာရီရွိေနျပီမုိ႔ အိမ္ကို မျပန္ဘဲ သီရီ အိမ္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ဖုိ႔
ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ သီရီရဲ႕အိမ္မွာ သီရီရဲ႕ ေမာင္ေလးပဲရွိတယ္။ သီရီရဲ႕
အေဖ၊အေမက ႏိုင္ငံျခားကို သြားလုိက္ျပန္လုိက္နဲ႔မို႔ အိမ္မွာမရွိတာက
မ်ားတယ္။ သီရီရဲ႕ ေမာင္ေလးကလည္း သီရီနဲ႔ အသက္တစ္ႏွစ္ပဲကြာတာမုိ႔
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လည္း သူငယ္ခ်င္းလုိျဖစ္ေနတယ္။ သီရီကေတာ့
သူ႔မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ သူ႔အခန္းမွာ သပ္သပ္အိပ္ျပီး
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သီရီေမာင္ေလးကေတာ့ တစ္ခန္းေပါ့။ ေနာက္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္
အိပ္ရာႏုိးေတာ့ သီရီက အိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူး။ အလုပ္ကို သြားႏွင့္ျပီ။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သီရိေမာင္ေလးပဲ ရွိတာမို႔ အဲဒီမွာပဲ မနက္စာစားျပီး
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကို ျပန္ခဲ့တယ္။ မေန႔ညက မိုးမိတာေရာ၊ မေန႔က ပင္ပန္းတာေရာ
ေပါင္းျပီး သိပ္ေနမေကာင္းခ်င္တာမို႔ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ
အိပ္ပစ္လုိက္တာ ေနာက္ေန႔ မနက္က်မွပဲ ကၽြန္ေတာ္ႏုိးေတာ့တယ္။
အိပ္ရာကႏုိးေတာ့ သက္ႏြယ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ထားေသးလားလုိ႔ ဖုန္းကို
ၾကည့္မိတယ္။ အလုပ္ကဆက္ထားတဲ့ ဖုန္းေတြသာေတြ႔ျပီး သက္ႏြယ္ဆီကေတာ့
စာေလးတစ္ေစာင္ေတာင္ ေရာက္မလာခဲ့ဘူး။ ေၾသာ္…ဒါလား နင့္ရဲ႕ အခ်စ္ဆုိတာ…
ငါ့ကို သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ဆုိတဲ့ ေကာင္မေလးရယ္……
       အလုပ္ကိစၥေတြကုိ ေန႔လည္ကတည္းက အျပီးသတ္ျပီး သီရီဆီကို သြားဖုိ႔
စဥ္းစားလုိက္တယ္။ ဟိုတစ္ေန႔က သီရီရဲ႕ ကားကို ကၽြန္ေတာ္ျပင္ေပးရဦးမယ္ေလ။
သီရီဆီကို ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ သီရီရဲ႕ ေမာင္ေလးနဲ႔ပဲေတြ႔တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ
သီရီ ေနမေကာင္းလုိ႔ ေဆးရုံတင္ထားရမွန္း သီရီ ေမာင္ေလး ေျပာျပလုိ႔
ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီသတင္းကို ၾကားၾကားျခင္း ကၽြန္ေတာ္သိပ္ကို
စိတ္ပူသြားခဲ့တယ္။ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့ အလုပ္ကိစၥကို ထားခဲ့ျပီး သီရီဆီကို
သြားဖုိ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာရွိေနခဲ့တယ္။ အင္ဂ်င္ခ်ထားတဲ့
ကၽြန္ေတာ့္ကားျပန္ရျပီမုိ႔ သီရီ တက္ေနတဲ့ ေဆးရုံကို သြားခဲ့တယ္။
လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း ကားကို အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းရင္း စိတ္ထဲမွာ
သီရီ အႏၱရာယ္ကင္းဖုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းေနခဲ့မိတယ္။ အလ်င္လိုရင္ အေႏွးရဆုိသလုိပဲ
သီရီဆီကို အျမန္ေရာက္ခ်င္မွပဲ မီးပြိဳင့္ေတြက တစ္ခုျပီးတစ္ခုမိေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ပဲ စိတ္ေလာေနတာလား? အခ်ိန္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္စားေနလား
မေျပာတတ္ဘူး ပံုမွန္ဆုိရင္ နာရီ၀က္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရတဲ့ခရီးကို အခုခ်ိန္မွာ
ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာေနတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိတယ္။ ေဆးရုံေရာက္ဖုိ႔
နည္းနည္းအလုိေလာက္မွာ မီးနီတစ္ခုနဲ႔ ၾကံဳလုိ႔ ကားရပ္ထားတုန္း
ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းတစ္ခု၀င္လာခဲ့တယ္။ ဖုန္းနံပါတ္ကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့
သက္ႏြယ္ ဆက္တာပဲ။
“ဟဲလုိ သက္ႏြယ္ေျပာ”
ေအးစက္စက္နဲ႔ပဲ သက္ႏြယ္ရဲ႕ဖုန္းကို ေျဖလုိက္တယ္။ အေပါင္းအသင္းဆန္႔၀င္တဲ့
သက္ႏြယ္က ကၽြန္ေတာ့္အသံကို နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ သူမကို
မေက်မနပ္ျဖစ္ေနမွန္းသိသြားပံုရတယ္။
“ဟိုေန႔က ဖုန္းမကိုင္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေတာင္းပန္မလုိ႔ပါ”
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ သီရီဆီကို အျမန္ေရာက္ခ်င္တဲ့စိတ္က
စိုးမိုးေနတာမုိ႔ သက္ႏြယ္နဲ႔ ုဖုန္းထပ္ျပီး မေျပာခ်င္တာအမွန္ပဲ။
“ေၾသာ္….   အဲဒီကိစၥလား အဲဒါဆုိရင္ ေနာက္မွျပန္ဆက္လုိက္ေတာ့
အခုငါမအားဘူးျဖစ္ေနလုိ႔”
ေျပာျပီးျပီးခ်င္းပဲ သက္ႏြယ္ဘက္က ဘာျပန္ေျပာမယ္ကို
ကၽြန္ေတာ္နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ ဖုန္းကိုခ်ပစ္လုိက္တယ္။ အလုိမက်ရင္
စိတ္ေကာက္ျပီး ေခ်ာ့ရခက္တဲ့ သက္ႏြယ္ စိတ္ေကာက္မွာကို
ကၽြန္ေတာ္မစုိးရိမ္ေတာ့ဘူး။ သက္ႏြယ္က တစ္ခါတစ္ခါ
သိပ္ကိုခ်စ္ဖုိ႔ေကာင္းေပမယ့္ စိတ္ေကာက္၊စိတ္ဆုိးတဲ့ဘာသာမွာလည္း
ေတာ္ေတာ္ကို ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ
သက္ႏြယ္စိတ္ဆုိးမွာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာမရွိသလုိ၊ မျပီးျပတ္ေသးတဲ့
အလုပ္ေတြကို ထားျပီး ထြက္လာတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္အထက္က လူၾကီးနဲ႔
စကားမ်ားရမွာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္မေတြးမိပါဘူး။ အခု ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ
ရွိေနတဲ့ဆႏၵတစ္ခုက သီရီဆီကို အျမန္ဆံုးေရာက္ဖုိ႔ပါပဲ။ သီရီ
အခုလိုေဆးရုံတက္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္လုိ႔ ခံစားေနရတယ္။ အဲဒီညက သီရီသာ
ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လုိက္မလာခဲ့ရင္ သီရီ အခုလုိျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ထင္ေနမိတယ္။
       ေဆးရုံကိုေရာက္ေတာ့ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ အိပ္ရာခင္းနဲ႔ အျပိဳင္ ျဖဴေရာ္ေနတဲ့
သီရီရဲ႕ အသားအရည္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္မႈကို ခံစားလုိက္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနတာေတာင္ သီရီက မသိႏုိင္ေအာင္ကို အိပ္ေမာက်ေနတယ္။
နစ္ပ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျပာအရ သီရီ ညတုန္းက အဖ်ားတက္ေနလုိ႔
ေကာင္းေကာင္းအိပ္မရမွန္း သိလုိက္ရတယ္။ ပင္ဂိုက အာရုံေၾကာအားနည္းတာမုိ႔
ဆရာ၀န္က သီရီကို ကားၾကာၾကာမေမာင္းဖို႔ သတိေပးခဲ့ျပီးသား၊ ဟိုေန႔ညက
ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို သီရီ လာခဲ့တာ အနည္းဆံုးမၾကာဘူးဆုိရင္ ႏွစ္နာရီေလာက္
ကားေမာင္းခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ျပီး အဲဒီညက သီရီ မိုးမိခဲ့ေသးတယ္။
ျပန္စဥ္းစားရင္ အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္လုိ႔ပဲ
တစ္ထစ္ခ်ေျပာလုိ႔ရေလာက္ေအာင္ပဲ။ ကုတင္ေဘးမွာ ထုိင္ရင္း ျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့
သီရီရဲ႕ လက္ကေလးကို ဖြဖြေလး ဆုပ္ကိုင္မိတယ္။ ကိုယ္ပူရွိန္ေၾကာင့္
ေႏြးေနတဲ့ သီရီရဲ႕လက္ကေလးက ပူေလာင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကို အမည္မသိတဲ့
ေအးျမမႈကို ခံစားလုိက္ရတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခ်ိန္သိပ္မရလုိ႔
သီရီဆီမွာ ခဏေလးေနျပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ
ခံစားမႈအေပါင္းရွုပ္ေထြးလွ်က္ေပါ့။
       ညေနေစာင္း အလုပ္က ဆင္းခ်ိန္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို
သက္ႏြယ္ဖုန္းဆက္လာျပန္တယ္။ အသံကေတာ့ မနက္တုန္းကလုိ
ၾကည္ၾကည္လင္လင္အသံမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ သူ႔ဘက္က အမွားကိုေတာ့
ေတာင္းပန္ခ်င္ေနပံုပဲ။ ေရွးကအခ်စ္ေရးမွာ အေတြ႔အၾကံဳရွိတဲ့ လူေတြ
ေျပာခဲ့ၾကတာ အခ်စ္ေရးမွာ အခ်စ္ၾကီးတဲ့သူက ရႈံးတယ္တဲ့။ ဒီလုိပါပဲ
ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ သက္ႏြယ္ကို အရႈံးေပးလုိက္ရတာ
အဆန္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အလုပ္ကေန အိမ္အျပန္ သီရီဆီ သြားဦးမယ္လုိ႔
စိတ္ကူးရင္း ကားကို ေဆးရုံဆီကို ေမာင္းေနတုန္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို သီရီ
ဖုန္းဆက္လာတယ္။ သီရီနဲ႔ ဖုန္းေျပာျပီး အေျခအေနက
သိပ္မစိုးရိမ္ရေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ကိုပဲ ျပန္ခဲ့တယ္။
အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲမွာ သီရီကို စိတ္ပူတာနဲ႔ သံုးရက္ေလာက္
မေတြ႔ရတာျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ သက္ႏြယ္ကို သတိရတဲ့စိတ္ေတြ
လြန္ဆြဲေနခဲ့တယ္။
       ေနာက္ေန႔ကို အိပ္ရာေစာေစာထျပီး မနက္ဘက္လမ္းထေလွ်ာက္တတ္တဲ့ သက္ႏြယ္ကို
သြားေတြ႔ဖုိ႔ ျပင္ဆင္လုိက္တယ္။ ခါတုိင္း သက္ႏြယ္ေလ့က်င့္ခန္းတဲ့
ေနရာေတြကို သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္လုိက္သြားေလ့ရွိတာမုိ႔ သက္ႏြယ္မေရာက္ခင္
အရင္ေရာက္ႏွင့္ေအာင္ မနက္အေစာၾကီးထျပီး အဲဒီေနရာမွာ သြားေစာင့္ေနခဲ့တယ္။
သက္ႏြယ္ကေတာ့ သူမ လာေနၾကအခ်ိန္ အတိအက်အတုိင္းပဲ
အဲဒီေနရာကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္ႏြယ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူး
သက္ႏြယ္ေဘးမွာ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေကာင္ေလး တစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူလာတာကို
ကၽြန္ေတာ္ျမင္လုိက္ရေတာ့ သ၀န္တုိသလုိ ရင္ထဲမွာလည္း ေအာင့္သက္သက္နဲ႔။
သက္ႏြယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အခုခ်ိန္ထိ မျမင္ေသးဘူး၊ သူ႔ေဘးက ေကာင္ေလးနဲ႔
အၾကည္စိုက္လုိ႔ ေကာင္းတုန္းေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႔သြားေတာ့ သက္ႏြယ္က
ဘာမွမျဖစ္သလုိ ျပံဳးျပျပီး သူ႔ေဘးက ေကာင္ေလးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး
ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာမယ္ဆုိရင္
အထာက်ျပီး ဆရာျဖစ္တဲ့ သက္ႏြယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လုိလုပ္ျပီးေတာ့မ်ား
ရင္ဆုိင္ႏုိင္မွာလဲ?
       သီရီလည္း ေဆးရုံက ဆင္းျပီး အလုပ္ေတာင္ ျပန္၀င္ေနျပီ။ အေျခအေနအားလံုးလည္း
ပံုမွန္လုိ အဆင္ေျပေနခဲ့ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္ႏြယ္လည္း ခ်စ္သူဘ၀ကို
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖတ္သန္းရင္းေပါ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ သီရီ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို
လာျပီး သူႏိုင္ငံျခားကို အျပီးထြက္သြားေတာ့မယ္ အေၾကာင္းေျပာတယ္။
ရုတ္တရက္မုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္ျပီး ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာႏုိင္ခဲ့ဘူး။
သီရီကေတာ့ အရင္လုိ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ပဲ။ ဘယ္ေတာ့သြားရမွာလဲလုိ႔
ကၽြန္ေတာ္က ေမးလုိက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္ေနရင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ
ဒိန္းကနဲဆုိျပီး ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ တစ္ပတ္ဆုိတဲ့ အခ်ိန္ဟာ
ခဏေလးနဲ႔ျပီးသြားမွာပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ သီရီရဲ႕ အေဖနဲ႔ အေမက
ႏုိင္ငံျခားမွာဆုိေတာ့ သီရီအတြက္လည္း အဆင္ေျပတယ္လုိ႔ သူမက ၀မ္းမနည္းသလုိ
ဟန္ေဆာင္ျပီး ေျပာေနေပမယ့္ သူမရဲ႕ မ်က္၀န္းဟာ အသက္မဲ့ေနမွန္း အဲဒီေန႔က
ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး
ေျပာစရာစကားေတြ မ်ားေနေပမယ့္ သိပ္မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။ အဲဒီေန႔က
အိမ္ျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဆြံ႔အသူတစ္ေယာက္လံုးလံုးကုိ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
       အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အ၀တ္အစားေတာင္ မလဲႏုိင္ဘဲ အိပ္ရာေပၚကို ဘုန္းကနဲ
ပစ္လွဲလုိက္တယ္။ ရင္ထဲမွာ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းကို
ဘယ္အခ်ိန္ျပန္ေတြ႔မွန္း မသိေအာင္ ခြဲခြာရမွာကို ၀မ္းနည္းေနတာလား?
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မရွိမျဖစ္လုိျဖစ္ေနတဲ့ အရာတစ္ခုကို ဆံုးရႈံးရမွာမုိ႔လုိ႔
ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ေနတာလား? ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေ၀ခြဲမရေအာင္
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အလုပ္ရွုပ္တဲ့ညတစ္ည ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ တခ်ိန္လံုးျမည္ေနတဲ့
ဖုန္းကို ကုိင္ျပီး စကားေျပာဖုိ႔ ေ၀းလုိ႔ ဘယ္သူဆက္မွန္း သိေအာင္ေတာင္
ဖုန္းကို လွည့္မၾကည့္ခဲ့မိဘူး။ ေနာက္ျပီး အဲဒီညက အိပ္ျခင္းကို
ႏွစ္သက္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘ၀မွာ ပထမဆံုး အိပ္မရတဲ့ညလည္း ျဖစ္တယ္။
တစ္ညလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ရာထက္မွာ ဘာေတြေတြးလုိ႔
ေတြးေနမိမွန္း မသိေအာင္ကို စိတ္နဲ႔ကိုယ္နဲ႔ ကင္းကြာေနတဲ့ ညလည္းျဖစ္တယ္။
       ေနာက္ေန႔မနက္ထိ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေ၀ခြဲရခက္တဲ့ ခံစားမႈကို
ခံစားေနရတုန္းပဲ။ ညတုန္းက ဖုန္းဆက္တာကို မကိုင္လုိ႔ စိတ္ဆုိးေနတဲ့
သက္ႏြယ္ကို ေခ်ာ့ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သတိမရသလို၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆုိတဲ့
အရာေတြကို လုပ္ဖုိ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြး၊
ကၽြန္ေတာ့္အာရုံထဲမွာ သီရီက မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက
ထြက္သြားေတာ့မွာလားဆုိတဲ့ ၀မ္းနည္းမႈကို ခံစားရတာ အမွန္ပဲ။ အဲဒီေန႔က
ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ကို မသြားခဲ့ဘူး။ တစ္ေနကုန္ အိမ္ထဲမွာပဲ ေနျပီး၊
ဘယ္သူ႔ဖုန္းမွလည္း လက္ခံစကားမေျပာခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္ပါတယ္ဆုိတဲ့
သက္ႏြယ္ဆီကုိ ေခ်ာ့ဖုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္မသြားခဲ့သလုိ၊ ဖုန္းဆက္ျပီး
ေတာင္းပန္ဖုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္မၾကိဳးစားခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခြဲခြာခါနီး
သူငယ္ခ်င္းအတြက္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးေတာ့ လုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ယူဆတဲ့အတြက္
သီရီဆီကို ညေနေစာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ထြက္လာခဲ့တယ္။
       အဲဒီညေနက သီရီနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္ကို သြားျပီး စားေသာက္ရင္း
စကားေတြ အမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အမ်ားဆံုးကေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ငယ္ဘ၀ေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ
သက္သာေအာင္ သီရီကို ခြင့္ေတာင္းျပီး ကၽြန္ေတာ္ အရက္ေသာက္ခဲ့တယ္။
ေသာက္ေလ့ေသာက္ထမရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အဲဒီညေနက သိပ္ကို မူးတဲ့ညေနေပါ့။
သီရီက အမ်ားၾကီးမေသာက္ဖုိ႔ တားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အမ်ားၾကီးေသာက္လုိက္မိတယ္။
အဲဒီညေနက ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ပထမဆံုးနဲ႔ အဆုိး၀ါးဆံုး မူးတဲ့ေန႔လည္း
ျဖစ္ခဲ့တယ္။
       ေနာက္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္ႏႈိးေတာ့ ေခါင္းေတြ အရမး္ကို ကိုက္ေနခဲ့တယ္။
ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္ရာမထႏုိင္ခဲ့ဘူး။ မ်က္လံုးကို ၾကိဳးစားျပီး
ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ သီရီ အိမ္ကို ေရာက္ေနမွန္း
ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္။ ေဘးကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သီရီ ေမာင္ေလးက
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းတင္ရက္သားနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕။
နာရီကို လွန္းၾကည့္မိလုိက္ေတာ့ ၆ နာရီပဲရွိေသးတယ္။ မ်က္ႏွာသစ္ဖုိ႔
အိပ္ရာကေနဆင္းလုိ႔ လုပ္ေနတုန္း ေျခေထာက္ေအာက္မွာ တစ္စံုတစ္ခုကို
နင္းမိလုိက္တယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ပဲ။
သိခ်င္စိတ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ျပီး အထဲကို
လွန္ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ ဘာေတြေရးထားမွန္းကို မဖတ္ၾကည့္မိေပမယ့္ လက္ေရးကို
ျမင္လုိက္ရုံနဲ႔ သီရီရဲ႕ စာအုပ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္တယ္။
ဒိုင္ယာရီဆုိတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြကို ခ်ေရးထားတာ မဟုတ္လား။
အထူးသျဖင့္ တျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုိင္ယာရီကို ပိုင္ရွင္မသိဘဲ ဖတ္တာက
ရုိင္းစုိင္းတဲ့အျပဳအမူမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့အတြက္ မဖတ္ဘဲ ပိတ္လုိက္ဖုိ႔
ျပင္လုိက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့ ဖတ္မိတဲ့ စာေလးတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ ၀ိုင္းစက္သြားခဲ့တယ္။
“လင္းထိုက္ နင္တကယ္ပဲ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကို မသိတာလား? ေလာကမွာ
ေ၀းကြာျခင္းဆုိတာ နီးျခင္း၊ေ၀းျခင္းမဟုတ္ဘူး။ နင့္ေဘးမွာ နင့္ကိုခ်စ္တဲ့
ငါရွိေနတယ္ဆုိတာကို နင္မသိတာပဲျဖစ္တယ္ဆုိတဲ့ စကားကို ငါတကယ္ပဲ အခုမွ
သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ငါ့ခံစားခ်က္ေတြကို နင္သိေအာင္ ငါဘယ္လုိလုပ္ေပးရမလဲ ”
မရည္ရြယ္ဘဲ ဖတ္မိတဲ့ အဲဒီစာကလည္းေန သီရီရဲ႕ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ကို
ဖတ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာေအာင္ ဆြဲေဆာင္သြားလုိက္တာ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာမသစ္ဘဲ
စာအုပ္ကေလးကိုပဲ ထိုင္ျပီးဖတ္မိေနခဲ့တယ္။ ဒိုင္ယာရီ တစ္အုပ္လံုးနီးပါး
ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူမ
ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ပဲ သူမအေပၚဆုိးဆုိး သူမကေတာ့
အခ်စ္မေလ်ာ့ဘူးဆုိတာေတြေရာ အမ်ားၾကီးပဲ။ သီရီရဲ႕ဒုိင္ယာရီကိုဖတ္ရင္း
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္မွန္းမသိခုန္ေနခဲ့တယ္။ ဒိုင္ယာရီကို ဖတ္ေနရင္း သူမ
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဘယ္လုိအနစ္နာခံခဲ့တာေတြကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမွာ
အလုိလုိေနရင္း ျပန္ျပီး ျမင္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သက္ႏြယ္ကို အျပင္မွာ
အမွတ္တမဲ့ေတြ႔မိရင္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားခဲ့တာက သူမရဲ႕ အလုိက္သိမႈလုိ႔
ထင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အထင္က မွားေနတယ္ဆုိတာ အဲဒီေတာ့မွ
ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့ရတယ္။
“ငါခ်စ္တဲ့ နင့္ကို တျခားသူရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ျမင္ရတာ ငါသိပ္ရင္နာပဲ
လင္းထုိက္ရယ္…..  ဒါေပမယ့္ နင္ရဲ႕ အျပံဳးကို ျမင္ရေတာ့
နင္ေပ်ာ္ေနတယ္ဆုိတာ ငါသိလုိက္ရတယ္။ နင္ေပ်ာ္ရင္ ငါေက်နပ္ပါတယ္။ ငါဟာ
နင္ၾကိဳက္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးမွ မဟုတ္ခဲ့တာပဲ”
သီရီရဲ႕ ဒိုင္ယာရီကို ဖတ္ရင္း သူမ ခံစားရသလုိ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း
ခံစားေနရသလုိပဲ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔မွ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို နင့္ေနေအာင္
ခံစားရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကားပ်က္တဲ့ညက အေၾကာင္းေပါ့။ အဲဒီညက
ကၽြန္ေတာ္သူမဆီကို ဖုန္းဆက္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမက ေဆးခန္းမွာ
အားနည္းေနလုိ႔ ဆရာ၀န္က ကလူးကုိစ့္ပုလင္းခ်ိတ္ခုိင္းလုိ႔ ခ်ိတ္ေနတဲ့
အခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းဆက္ျပီးတဲ့ေနာက္ သူမစိတ္ေတြပူလုိ႔ ေဆးခန္းကေန
အိမ္ကို မျပန္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တန္းလာခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အားနည္းတဲ့ၾကားက မိုးမိတဲ့အတြက္ အဖ်ား၀င္ျပီး
ေဆးရုံတက္လုိက္ရတဲ့အထိ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ သူမရဲ႕ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ကို
ဖတ္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ ပါးျပင္မွာ စုိစြတ္လာခဲ့တယ္။ ပါးျပင္ကို
လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္ရင္း ငါမ်က္ရည္ေတြ က်ေနပါလားလုိ႔ သတိထားမိတဲ့အခ်ိန္
စာအုပ္ကို ပိတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြ
အမ်ားၾကီးေမးျဖစ္ခဲ့တယ္။
“ဘာလုိ႔ ဒီမ်က္ရည္ေတြ က်ရတာလဲ?”
“ဘာေၾကာင့္ သီရီထြက္သြားမယ္ေျပာတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းရတာလဲ?”
“ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္……………………..”
ကၽြန္ေတာ့္ေမးခြန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ေတာင္ အေျဖမသိသလုိ၊
အခုခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္း၊
ဘာလုပ္ခ်င္မွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။ ဒုိင္ယာရီ စာအုပ္ကေလးကို
ပိတ္ျပီး စားပြဲေပၚတင္ကာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မႏႈတ္ဆက္ဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး ကၽြန္ေတာ္
အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေရာက္ျပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ သီရီ
ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ဖုန္းဆက္လာခဲ့တယ္။ သူအိပ္ရာက ႏိုးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို
မေတြ႔လုိ႔ လုိက္ရွာေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပီး
ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေနျပီမုိ႔ စိတ္ခ်စြာနဲ႔ ဖုန္းခ်သြားခဲ့တယ္။
အဲဒီေန႔ တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းေတြၾကားမွာပဲ
နစ္မြန္းေနခဲ့တယ္။ ဘာကိုေရြးခ်ယ္ျပီး ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
ညေနေစာင္းေလာက္မွာ ခုိင္မာတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို
ကၽြန္ေတာ္လုိက္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ သက္ႏြယ္ကို ေတြ႔ဖုိ႔ခ်ိန္းျပီး သက္ႏြယ္ဆီမွာ
တစ္စံုတစ္ခုကို ရင္ဖြင့္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားလုိက္တယ္။
       ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သက္ႏြယ္က အရင္ေရာက္ေနခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ျပံဳးျပရင္း သက္ႏြယ္က ေနရာဖယ္ေပးတယ္။
“ဘာေသာက္မလဲ တစ္ခုခုမွာေလ”
“ငါမေသာက္ေတာ့ဘူး။ တစ္ေနရာ သြားစရာရွိေသးလုိ႔ အခ်ိန္သိပ္မရဘူး။”
“အင္း။ ဒါဆုိရင္ ေျပာစရာရွိတာေျပာေလ”
“ငါတုိ႔လမ္းခြဲရေအာင္”
ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ သက္ႏြယ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက ပ်က္မသြားတာမ်ိဳး၊
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့စကားကို ၾကားလုိက္ရလုိ႔ အံ့ၾသတာမ်ိဳး လံုး၀ကို
မေတြ႔ရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပံဳးရင္း
“ေကာင္းတယ္။ အဲဒီစကားကို ဒီေန႔ပဲ သက္ႏြယ္လည္း ေျပာမလုိ႔”
ဒီလုိနဲ႔ပဲ လူအမ်ားအျမင္မွာ သိပ္ခ်စ္ၾကပါတယ္ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သက္ႏြယ္
လမ္းခြဲလုိက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို
ဒီလုိျဖစ္လိမ့္မယ္လုိ႔ ဘယ္သူမွ ထင္မိၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။ သက္ႏြယ္နဲ႔ ေျပာစရာ
စကားလည္းမရွိေတာ့ျပီမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို စတင္ျပီး
အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါတယ္။ သီရီဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး အရင္က
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔ေနၾကဆုိင္ကို ခ်ိန္းလုိက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ သီရီက ေရာက္ႏွင့္ေနျပီ။ အရင္က ဒီဆုိင္မွာ သီရီနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ရင္ ေဘးခ်င္းကပ္ထုိင္ၾကတာမ်ားတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ သီရီရဲ႕
မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ထုိင္လုိက္တယ္။
“သီရီ နင္ႏုိင္ငံျခားကို မသြားပါနဲ႔လား”
ရုတ္တရက္ ေျပာလုိက္တာမို႔ သီရီ ေၾကာင္သြားပံုရတယ္။
“ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ လင္းထုိက္”
“ငါနင့္ကို မသြားေစခ်င္လုိ႔ေပါ့၊ နင္ဒီမွာလည္း အဆင္ေျပေနတာပဲ
ျဖစ္ႏုိင္ရင္ မသြားနဲ႔”
ကၽြန္ေတာ့္ဆီက မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ စကားကို ၾကားလုိက္ရတာမုိ႔ သီရီ
မ်က္ႏွာမွာ အံ့အားသင့္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတာေပါ့။
“ငါသြားဖုိ႔ အားလံုး စီစဥ္ျပီးျပီဟ။ ရက္ကလည္း နီးေနျပီေလ”
“ငါမသြားဖုိ႔တားရင္ေကာ နင္သြားမွာပဲလား သီရီ”
သီရီရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ေမးလုိက္မိတယ္။
“နင္က ငါ့ကို ဘာလုိ႔ မသြားဖုိ႔တားရတာလဲ?”
သီရီကလည္း ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ျပန္ေမးတယ္။ သူမရဲ႕
အၾကည့္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲက တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနသလုိ
ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိတယ္။
“ငါနင့္ကို ခ်စ္လုိ႔ မသြားေစခ်င္တာ”
ရဲရဲတင္းတင္းၾကီးပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလုိက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖေၾကာင့္ သူမ
မ်က္ႏွာ ပန္းေရာင္သန္းသြားျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ အၾကည့္ကို
လြဲလုိက္တယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ထိုင္ေနရာက သူမေဘးကို ကၽြန္ေတာ္ထသြားျပီး
သူမေဘးမွာ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လုိက္တယ္။ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲဆုိတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔
သူမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနဆဲ
“ငါနင့္ကို လက္ထက္ပါရေစ သီရီ”
သူမထံမွ လက္ထက္ခြင့္ကို ေတာင္းရင္း သူမရဲ႕ လက္ကိုေတာ့ ခြင့္မေတာင္းပဲ
ကၽြန္ေတာ္ ဆုပ္ကိုင္လုိက္မိတယ္။ သူမကလည္း မရုန္းသလုိ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း
မလႊတ္မိပါဘူး။ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေလး ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္ေပါ့။ အရင္က
ဒီေနရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လာဖူးေပမယ့္
ဒီေနရာေလးက အရင္ထက္ ပုိျပီး ထူးထူးျခားျခား အဲဒီညေနက လွပလုိ႔ေနတယ္။
အဲဒီညေနက ေဆာင္းရာသီရဲ႕ ညေနေစာင္းထဲက တစ္ခုျဖစ္ေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ေတာ့ ေႏြးေထြးေနခဲ့တာ အမွန္ပါပဲ…….

ဆက္လက္ၾကိဳးစားပါဦးမည္။
Written By Rukia(May Khine)
(16.12.11/9:30PM)

ေမွာ္ဆရာေမးဂရုမွ ကူးယူသည္။

Tuesday, March 6, 2012

မ်က္စိနဲ႔ ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္

"လမ္းခဲြရေအာင္"လို႔ ကၽြန္မကဆိုေတာ့ ဖုန္းတစ္ဖက္က ေမာင့္ရဲ႕စကားသံက ကၽြန္မေတြးထင္ထားသေလာက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဟန္ မျပခဲ့ဘူး။ တေအာင့္ေလာက္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီးမွ "ေကာင္းၿပီေလ.. ဒါေပမယ့္ ေမာင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ တစ္ခုေတာင္းဆုိခ်င္တယ္။ ရတီတို႔ေက်ာင္းကိုလာၿပီး ရတီ့ကိုေမာင္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ေမာင္တို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူေန႔အျဖစ္နဲ႔ေပါ့"

ေမာင္ရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ကၽြန္မခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး လမ္းခဲြေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း အနည္းအမ်ားေတာ့ နာက်င္ဝမ္းနည္းရဦးမွာေပါ့။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ တစ္နယ္တစ္ေက်းျခားေနတာ သံုးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ေန႔တိုင္း ဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔ပဲ ဆက္သြယ္ခဲ့ရတယ္။ လူခ်င္းထိေတြ႔ခြင့္မရ၊ မျမင္ရ၊ ဂရုမစိုက္ရတဲ့ ဒီလိုစိတ္ကူးအခ်စ္မ်ဳိး ကၽြန္မစိတ္ကုန္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တျခားသူေျပာတဲ့ လွပတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမ်ဳိး ကၽြန္မ မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တဲြၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို တယုတယ ေရခပ္၊ မုန္႔ခ႔ြံေပးၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူ မိုးစိုမွာစိုးလို႔ ဂရုတစိုက္ ထီးမိုးၿပီး အေဆာင္လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြ ပိုနာက်င္ခဲ့မိတယ္။ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္သိမ့္၊ အေလ်ာ့ေပးတဲ့အေပြ႔အဖက္တစ္ခုေတာင္ ကၽြန္မ မရခဲ့ပါဘူး။ ဖုန္းခြက္ကိုကုိင္ၿပီး အကူအညီမဲ့စြာ အႀကိမ္ႀကိမ္လဲၿပိဳခဲ့တာကို ကၽြန္မေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနခဲ့တယ္။

ေမာင္လည္း ဒီလိုပဲ ခံစားခဲ့ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းခဲြဖို႔ကို သူအလြယ္တကူ သေဘာတူခဲ့တာျဖစ္မယ္။

ဖုန္းေျပာၿပီးႏွစ္ရက္အၾကာမွ ကၽြန္မဆီ ေမာင္အခစားေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ ႏွင္းေတြ အဆက္မျပတ္က်ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုးကို ႏွင္းေတြက လႊမ္းၿခံဳသိမ္းက်ံဳးထားလိုက္တယ္။ ေမာင့္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာလဲ ေအးခဲတဲ့ႏွင္းပြင့္ေလးေတြ ခပ္ပါးပါးဖံုးလို႔.. ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ့ ေမာင္ကအၿပံဳးေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ေမာင့္အေျပာကို ကၽြန္မက ႏွင္းခဲေတြလို မာမာဆတ္ဆတ္ ေအးေအးစက္စက္တုန္႔ျပန္တယ္။ခဲြခြာေနတဲ့ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ရံဖန္ရံခါ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုရတိုင္း ေမာင့္ရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးက "ဒီတစ္ခါေတြ႔ၿပီးရင္ လမ္းခဲြမယ္"ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကူးကို ေျပပ်က္သြားေစတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သတိေပးမိတယ္။ တခဏတာရလိုက္တဲ့ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈကိုမက္ေမာၿပီး တစ္ဘဝစာ အထီးက်န္ျခင္းကို မဖက္တြယ္နဲ႔လို႔ .....

"ထမင္း အရင္သြားစားရေအာင္" လို႔ ကၽြန္မကဆုိေတာ့ ေမာင္က..
"မေလာဘူးေလ... ဒီေလာက္ေအးတဲ့ရာသီဥတု ရတီ ေရေတြယူထားၿပီးၿပီလား? ဓာတ္ဗူးထဲ ေရအရင္ျဖည့္ဦး။ ေရေတြျဖည့္ၿပီးမွ တျခားလုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပါ့။ ေတာ္ၾကာ.. ေရေတြခဲကုန္လို႔ ညေနသံုးစရာမရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?"

ေမာင္ တတြတ္တြတ္ေျပာေနခ်ိန္ ကၽြန္မမ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြစို႔ေနခဲ့ၿပီ။ သံုးႏွစ္... သံုးႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းခဲြခါးနီးမွ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္း လစ္ဟင္းခဲ့တာေတြကို ျပန္ဖာေထးဖို႔ ေမာင္နားလည္ခဲ့ရသလား?

အေဆာင္ကို ကၽြန္မတုိ႔အရင္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ လက္အိတ္ထူထူကိုဝတ္ၿပီး ကၽြန္မဓာတ္ဗူးေတြ ယူခ်လာခဲ့တယ္။ ဓာတ္ဗူးထဲေရျဖည့္ၿပီးခ်ိန္ ေမာင့္လက္ႏွစ္ဖက္က ေအးစက္နီရဲေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မလက္အိတ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ေမာင့္ကိုဝတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မလက္ကိုလည္း လက္အိတ္ထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္က ၿမဲၿမဲေလးခ်ိတ္သြားမိျပန္တယ္။ ေမာင့္လက္က ေအးစက္ေနတယ္၊ လက္အိတ္က တင္းက်ပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ တျခားခ်စ္သူေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈမ်ဳိးကို ကၽြန္မခံစားမိလိုက္တယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မကို ၾကင္ၾကင္နာနာၾကည့္တယ္။ ေမာင့္ပါးေပၚမွာ ေၾကကဲြရိပ္ေတြ ေရာေထြးေနခဲ့ပါတယ္။

စားေသာက္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ဟင္းေတြကိုမွာၿပီး ေမာင့္ကိုမွာဖို႔ menu ကမ္းေပးလိုက္တယ္။ ေမာင္က ညင္ညင္သာသာေလးၿပံဳးၿပီး "ေမာင္မွာမယ့္ဟင္းကလည္း ရတီမွာတဲ့ဟင္းေတြပါပဲ"လို႔ဆိုတယ္။

"ေမာင္က အားနာေနတာလား"လို႔ ကၽြန္မကဆိုေတာ့ ေမာင္က တည္ၿငိမ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ေျပာတယ္။

"ရတီရဲ႕အက်င့္၊ အႀကိဳက္ေတြက ေမာင့္ရဲ႕အက်င့္အႀကိဳက္ေတြျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ ရတီ"

ေမာင့္ဆီကေန ျပတင္းေပါက္ဖက္ဆီ ကၽြန္မအၾကည့္လဲႊလိုက္တယ္။ ကၽြန္မကို ေမာင္ခ်စ္ေနေသးတယ္ မဟုတ္လား! ထမင္းစားၿပီး ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ဝန္းက်င္ထဲ ကၽြန္မတို႔လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္မွ စကားမေျပာၾကဘူး။

"ေရခဲမုန္႔စားမလား?"

ရုတ္တရက္ေမးလာတဲ့စကားေၾကာင့္ ေမာင့္ကို တအံ့တၾသ ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မေနမေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေဆာင္းတြင္းမွာ ကၽြန္မေရခဲမုန္႔စားတာကို ေမာင္ကမႀကိဳက္ခဲ့ဘူး။

"ရတီဖ်ားမွာကို ေမာင္မစိုးရိမ္ဘူးေပါ့!"

ဒီစကားကိုေျပာၿပီးမွ ကၽြန္မေနာင္တရလိုက္တယ္။ လမ္းခဲြျပတ္စဲေတာ့မယ့္ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဖ်ားမဖ်ားကို ဘယ္ဂရုစိုက္ေတာ့မွာလဲ?

"အခု ရတီေဘးမွာ ေမာင္ရွိတယ္။ ေမာင္ဘာကို စိုးရိမ္မလဲ?"

အၾကည့္ကို အေဝးတစ္ေနရာဆီ ေမာင္ပို႔လိုက္တယ္။ ကမာၻျခားသြားတဲ့ အကြာအေဝးအၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ေအးစက္ရွတတဲ့ေလက မ်က္ႏွာျပင္ကုိ ဖ်တ္ခနဲလာရိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေလကို ကၽြန္မေက်ာေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ခမ္းေထာင့္ကမ်က္ရည္တခ်ဳိ႕ လက္ညဳိးၾကားထဲ စီးက်လာတယ္။ ဆီးႏွင္းေပၚမွာ ေမာင္နဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ မညီမညာေျခရာေလးေတြကို ကၽြန္မျမင္ရတယ္။ လမ္းအဆံုးကို ကၽြန္မ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

ေရခဲမုန္႔ကိုကုိင္ၿပီး နင္းလိုက္ရင္ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္တတ္တဲ့ ႏွင္းပံုေပၚမွာ ကၽြန္မေျပးလႊားေနမိတယ္။ ေမာင္က အေနာက္ကေနၿပီး "ျဖည္းျဖည္း" လို႔ လွမ္းေအာ္ေနတယ္။ "စိတ္ခ်ပါ... ရတီ မလဲဘူး........" ေနာက္လွည့္ၿပီးေျပာေနတဲ့ ကၽြန္မစကားမဆံုးခင္မွာ ေျခေခ်ာ္ၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေနာက္လွန္က်တဲ့ ခံစားမႈကို ကၽြန္မခံစားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး လဲက်မသြားခင္ ေရခဲမုန္႔ကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕လက္ကို ေမာင္လွမ္းဆဲြလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေျပးလာတဲ့အရွိန္နဲ႔ ကၽြန္မေနာက္လွန္က်တဲ့အရွိန္က "ဘုန္း..." ခနဲထိပ္တိုက္မိၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ လဲက်သြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ရယ္ခ်င္စရာေကာင္းတာက ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ေရခဲမုန္႔ခြက္ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ လႊင့္ထြက္သြားတဲ့ ေရခဲမုန္႔ကို အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ ကၽြန္မပတ္ရွာၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္တယ္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေရခဲမႈန္႔ေတြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ တင္ေနတယ္။ ခဏေလာက္ ကၽြန္မတို႔ ေၾကာင္အမ္းသြားတယ္။ ၿပီးမွ တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္ခဲ့ၾကတယ္။

ေမာင့္ကို တစ္ရွဴးလွမ္းေပးၿပီး ကၽြန္မထရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ေပၚက ႏွင္းစေတြကို ကၽြန္မခါခ်လိုက္တယ္။ ေမာင္က လဲေနရာကမထဘဲ ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွိမ့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းေပၚမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး အသဲပံုတစ္ပံုဆဲြလိုက္တယ္။ အသဲပံုထဲမွာ "ရတီမိုး" လို႔ သူေရးလိုက္တယ္။ အဲဒီအသဲပံုကို ကၽြန္မ အၾကာႀကီးရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။

"ရတီ ျပန္သင့္ၿပီ"လို႔ ကၽြန္မေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚစီးက်မလာေအာင္ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မေမာ့ထားလိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚစီးက်မလာခဲ့ပါဘူး။ ႏွလံုးသားထဲ ေနာက္ျပန္စီးဝင္သြားခဲ့လို႔ပါ။

အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မကိုစပ္စုတယ္။

"ရတီ .. နင့္ေကာင္ေလးက ေခ်ာလိုက္တာေနာ္"
"ရတီ.... သူက နင့္အေပၚ ၾကင္နာလိုက္တာ"
"နင္တို႔ အရမ္းလိုက္တယ္ သိလား!"

သူတို႔ေျပာတာေတြကို ကၽြန္မဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။

"ငါက နင့္ေလာက္ကံမေကာင္းပါဘူး ရတီ။ ငါတကယ္ခ်စ္တဲ့ လူနဲ႔မဆံုေသးေပမယ့္ အခုလက္ရွိခ်စ္သူနဲ႔ေနရတာ ငါေပ်ာ္ပါတယ္"

"ဟင္း! နင္တကယ္မခ်စ္ဘဲ ဘာလို႔အတူေနေသးလဲ?"

"နင္ နားမလည္ပါဘူး။ သူက ငါ့ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ငါအတူေနတယ္"

"ငါကေတာ့ ငါခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနပါတယ္။ ငါ မေပ်ာ္ခဲ့ရလည္း သူနဲ႔ပဲအတူေနခ်င္တယ္"

သူတို႔စကားဝိုင္းထဲ ကၽြန္မ မပါခဲ့ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကိုႏွစ္သက္တာဟာ သူနဲ႔အတူေနရခ်ိန္ေပ်ာ္ရႊင္လို႔၊ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တာဟာ မေပ်ာ္ရႊင္လဲ သူနဲ႔အတူေနခ်င္လို႔တဲ့။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲလား? ကၽြန္မ ေနာင္တရမိပါတယ္။

ကၽြန္မက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ မပီသခဲ့ဘူး။ ေမာင့္ရင္ထဲက ခ်စ္သူမ်ဳိးမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္တည္းတဲ့ တည္းခိုခန္းကိုအသြား ကၽြန္မကိုကၽြန္မ အဲဒီလိုပဲ အမွတ္ေပးမိတယ္။

တည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့ ေမာင္မရွိေတာ့ဘူး။ ဗလာက်င္းတဲ့အခန္းက ဟာတာတာကၽြန္မရင္ကို ေျပးေဆာင့္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚကို အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လာခဲ့တယ္။ တစ္လမ္းလံုး ကၽြန္မဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ ေက်ာင္းေဆာင္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္ဖံုးေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေလာကႀကီးကိုၾကည့္ေတာ့ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကလည္း ငိုလို႔....

အသိမဲ့တဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ အေဆာင္ေလွကားဖက္ဆီ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြဦးတည္တဲ့အခိုက္ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးတဲ့ အသံတစ္ခုကို ကၽြန္မၾကားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဓာတ္လိုက္ခံလိုက္ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ေတြေတြနဲ႔ ေနရာမွာတင္ ကၽြန္မရပ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္မေရွ႕ ေမာင္ေရာက္လာၿပီး ကၽြန္မကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ တင္းတင္းဆဲြေပြ႔ထားလိုက္တယ္။ အသံတိတ္ငိုေၾကြးေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕အသံေတြ အျပင္ကို ေပါက္ကဲြထြက္လာခဲ့တယ္။

"ဘာလို႔ ျပန္လာေသးလဲ! ျပန္သြားၿပီ မဟုတ္လား! ဘာလို႔ ျပန္လာေသးလဲ! ရတီကို ေမာင္ခဲြသြားၿပီမဟုတ္လား! ရတီကို ေမာင္ပစ္ထားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား? ေမာင္ကို မုန္းတယ္.. ေမာင္ ရက္စက္တယ္...."

ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို တဘံုးဘံုးထုၿပီး ကၽြန္မေအာ္ငိုလိုက္ေတာ့တယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မလက္ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဖမ္းဆဲြလိုက္တယ္။ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးရင္း "လမ္းခဲြမယ္လို႔ အၿမဲေျပာသူက ရတီပါ။ ေမာင္ကို ပစ္သြားမယ့္သူက ရတီပဲေလ.."။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မတင္းတင္းေလး ျပန္ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မလြတ္ေတာ့ပါဘူး....

တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကုိႏွစ္သက္တာဟာ နားရြက္တဲ့။ မႏွစ္သက္ေတာ့ရင္ နားရြက္ကိုပိတ္ထားလို႔ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တာဟာ မ်က္စိတဲ။့ မခ်စ္ေတာ့ရင္ မ်က္စိကို မွိတ္ထားလို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက ႏွလံုးသားထဲကုိ ေနာက္ျပန္စီးဝင္တယ္။

ကၽြန္မတို႔ၾကားမွာ ရာသီေတြျခားတယ္၊ ၿမိဳ႕ရြာေတြျခားတယ္ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ေတြကြာေဝးေအာင္ မတားႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

ေဆာရီးပါေမာင္... ကၽြန္မကိုေမာင္ခ်စ္သလို ေမာင့္ကိုလည္းရတီခ်စ္တတ္ေအာင္ သက္ဆံုးထိ ရတီသင္ယူပါမယ္လို႔.....မူရင္း-- http://www.rs66.com/a/3/aiqinggushi/75585.html

ႏိုင္းႏုိင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

Friday, February 24, 2012

သန္းေခါင္ယံလြန္ခ်ိန္၌(ေၾကာက္တက္သူမ်ား မဖတ္ရ)

လြန္ခဲ့တဲ့ 10 ႏွစ္ 2001 ခုႏွစ္ေလာက္ကကိုယ္ေတြ့ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုပါ.. ကြ်န္ေတာ္ ကိုးတန္းစာေမးပြဲေျဖအျပီး..ဆယ္တန္းတက္ဖို့
ကြ်န္ေတာ္ ျပင္ဦးလြင္က အေဆာင္တစ္ခုကို ေရာက္ခဲ့တယ္....ကြ်န္ေတာ္ အေဆာင္စပီး၀င္တဲ့အခ်ိန္က 3လပိုင္း သၾကၤန္မေရာက္ခင္အခ်ိန္ေလ...အိမ္က ကြ်န္ေတာ့ကို ထိန္းမႏိုင္လို့ အေဆာင္ေစာေစာစီးစီးပို့ထားတာ... :D အဲ့တာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ျပင္ဦးလြင္ကိုေရာက္လာေရာ.. ေနရတဲ့အေဆာင္က အဂၤလိပ္ေခာတ္က အိမ္အိုၾကီးေပါ့....ေနရာက အထက ( 4 ) ေက်ာင္းအေနာက္ဘက္မွာ... ေက်ာင္းၾကီးရဲ့ အေနာက္မွာ ေဘာလံုးကြင္းရွိတယ္...ေဘာလံုးကြင္းရဲ့ လမ္းတစ္ဖက္မွာ တရားစခန္းရိပ္သာတစ္ခုရွိတယ္.... ေဘာလံုးကြင္းရဲ့အေရွ့မွာမွ ကြ်န္ေတာ္တို့အေဆာင္ေပါ့... အေဆာင္ရဲ့ အေနာက္မွာ မက္မန္းျခံတစ္ျခံရွိတယ္.. အေဆာင္ရဲ့လမ္းတစ္ဖက္ျခားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို့အေဆာင္လိုပဲ ျခံ၀င္းအက်ယ္ၾကီးနဲ့ အိမ္အိုၾကီးတစ္လံုးရွိတယ္..
ကြ်န္ေတာ္တို့အေဆာင္၀င္းၾကီးရဲ့ ညာဘက္ေထာင့္မွာ ေညာင္ပင္ၾကီးတစ္ပင္ရွိေသးတယ္....
အဲ့ဒီမွာေနဖို့ ကြ်န္ေတာ္စေရာက္ေတာ့ အေဆာင္မွာ စာသင္ေဆာင္ေတြေဆာက္ေနတုန္းရွိေသးတယ္.. ေန့လည္ပိုင္းဆိုရင္ေတာ့ လက္သမားေတြ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ... ညပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ 9 တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရယ္ 8 တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရယ္..3 ေယာက္ အဲ့အိမ္ၾကီးရဲ့ ေအာက္ထပ္မွာ အိပ္ၾကတယ္....အိမ္ထဲကို ၀င္တာနဲ့ တံခါးရဲ့ေဘးမွာ အေပၚထပ္ကို တက္တဲ့ေလွခါးရွိတယ္... ဘယ္ဘက္မွာက ဧည့္ခန္းေပါ့..ဧည့္ခန္းရဲ့ တစ္ဖက္မွာမွ ကြ်န္ေတာ္တို့အိပ္ရတဲ့ေနရာေလးေပါ့..ဗီဒို ႏွစ္လံုးနဲ့အခန္းလိုကန့္ထားတာဗ်ာ... ကြ်န္ေတာ္က တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္မွာ အိပ္တယ္ ...ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟိုဘက္ကုတင္မွာ အိပ္ၾကတယ္.. ကြ်န္ေတာ္အိပ္တဲ့ေနရာကေနၾကည့္ရင္ ေလွခါးနဲ့တံခါးမၾကီးကို လွမ္းျမင္ေနရတယ္...
အေဆာင္က အခုမွစျပင္ကာစဆိုေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးေတြ မဆင္ရေသးဘူး... ဧည့္ခန္းထဲမွာပဲ အင္ဗာတာနဲ့ထြန္းထားတဲ့ မီးေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းရွိတာ...အဲ့တာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ပီး တစ္ပတ္ေလာက္ ည8 နာရီေလာက္မွာ ေလေတြအရမ္းတိုက္ပီးေတာ့ မိုးေတြရြာလာေရာ....မိုးရြာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေစာေစာအိပ္တာေပါ့... ဧည့္ခန္းက မီးေခ်ာင္းကိုေတာ့ တစ္ညလံုးထြန္းထားတယ္..
ည 9 နာရီေလာက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္...ည 1 နာရီေလာက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္နိဳးလာတယ္ မိုးကတိတ္သြားပီ......အဲ့အခ်ိန္မွာ တံခါးကို ဒုန္းခနဲ ထုလိုက္တဲ့ အသံကြ်န္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္...အသံက ေတာ္ေတာ္က်ယ္တယ္....အိမ္တစ္လံုး ဟိန္းထြက္သြားတာ..အဲ့တာနဲ့ကြ်န္ေတာ္လဲ ငုတ္တုတ္ထထိုင္လုိက္တယ္....ေလာက္ေလးခြကို ေကာက္ကိုင္ပီးေတာ့ တံခါးကို လွမ္းခ်ိန္ထားလိုက္တယ္...စၾကားခါစက တစ္ခ်က္ခ်င္းထုတာ..ေနာက္ေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ့ျမန္လာတယ္.....ဒုန္း ဒုန္း....ဒုန္း ဒုန္း...နဲ့ စက္တိုက္ကိုထုေနတာဗ်ာ...ကြ်န္ေတာ္လဲေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ေနပီ....ေဇာေခြ်းေတြလဲျပန္ေနပီ....သိသမွ် မွတ္သမွ်ဘုရားစာေတြ ထိုင္ရြတ္ေနတာ...မ်က္လံုးကလဲ အဲ့တံခါးကေနမခြါရဲဘူး......ဟိုဘက္ကုတင္က ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ တစ္စက္ခေလးမွ မနိုးဘူး.... ထပီးေတာ့လဲ သြားမနိဳးရဲဘူး...အသံေတာင္မထြက္ရဲဘူးဗ်ာ...
နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ 3 နာရီထိုးေတာ့မယ္...အဲ့တာနဲ့ ဟိုဘက္ကုတင္ကေကာင္ေလး 2 ေယာက္ကို တိုးတိုးေလး လွုပ္ႏိုးလုိက္တယ္...သူတို့လဲ နိုးလာေရာ..အသံမထြက္နဲ့... ဘာသံၾကားလဲ နားေထာင္ၾကည့္လို့ေျပာလုိက္တယ္...အဲ့ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြလဲ ေၾကာက္ကုန္တာေပါ့...ပီးေတာ့ သူတို့ႏွစ္ေယာက္နဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ဧည့္ခန္းကို သြားၾကတယ္....အဲ့အခ်ိန္မွာပဲ... အသားျဖဴျဖဴနဲ့တရုတ္မၾကီးတစ္ေယာက္ ... တံခါးေဘးကေန ရုတ္တရက္ေပၚလာပီးေတာ့ ေလွခါးေပၚကို တစ္လွမ္းခ်င္းတက္သြားတာ ျမင္လုိက္ရတယ္.... အဲ့မွာ 3 ေယာက္သား ၾကက္ေသေသ ပီးေတာ့ ဘာစကားမွကို မေျပာနုိင္ေတာ့ဘူး...ခဏေလာက္ၾကာမွ အသိေတြ၀င္လာပီးေတာ့ သံုးေယာက္သား ကိုယ့္ေနရာကို ျပန္ေျပးပီးေတာ့ ဘုရားစာ အက်ယ္ၾကီးထိုင္ရြတ္ေနေတာ့တာပဲဗ်ာ...မိုးဘယ္လို လင္းသြားမွန္းေတာင္မသိေတာ့ဘူး..မိုးလင္းတာနဲ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ရွိတဲ့ ပင္မအေဆာင္ကို တန္းေျပးေတာ့တာ...အဲ့ေန့ပီးခတည္းက ကြ်န္ေတာ္လဲ မေနရဲေတာ့လို့ တစ္ျခားအေဆာင္ကို ေျပာင္းေနလိုက္ေတာ့တာ..... စာသင္ႏွစ္ တစ္၀က္ေလာက္မွာ ၾကားရတဲ့သတင္းကေတာ့ အဲ့အေဆာင္မွာ လာေနတဲ့ တရုတ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ့ ပေလာင္ေလးတစ္ေယာက္ အျပင္းဖ်ားပီးေတာ့ တရုတ္ေက်ာင္းသားကေတာ့ ေက်ာင္းဆက္မတက္ပဲနဲ့ လားရွိဳးျပန္သြားတယ္.. ပေလာင္ေလးကေတာ့ ျပင္ဦးလြင္က ပါရဂူ ေဆးရံုမွာ ဆံုးသြားတယ္လို့ၾကားလုိက္တယ္...ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့မသိဘူး.....

အဲ့တာေတြျဖစ္ပီး 3 ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ့ စကားစပ္ရင္းေျပာျဖစ္ၾကတယ္...သူ့အေဒၚအပ်ိဳၾကီးတစ္ေယာက္ ျပင္ဦးလြင္မွာ အိမ္တစ္လံုးရွိတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပတယ္... သူ့အေဒၚက အဲ့အိမ္မွာပဲ ဆံုးသြားတယ္...ဆံုးသြားပီးေနာက္ပိုင္း ..အိမ္ကို စိတ္စြဲပီးေတာ့ မကြ်တ္ပဲျဖစ္ေနတယ္တဲ့...သူတို့ အဲ့အိမ္ကို မၾကာခဏ သန့္ရွင္းေရးသြားလုပ္ေပးတယ္တဲ့......သန့္ရွင္းေရးသြားလုပ္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆို...ခဏခဏေတြ့တယ္လို့ေျပာျပပါတယ္....ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကိုယ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့အေဆာင္ျဖစ္ေနတာသိခဲ့ရပါတယ္...


Forword mail မွပါ

Thursday, February 23, 2012

ေမာ့င္အတြက္ ဒိုင္ယာရီ

ေႏြး ေလာက အလယ္မွာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲပဲ အသက္ရွင္ခ်င္တယ္။သူတစ္ပါးကို ေရျခားေျမျခားမွာ ပူပန္ေနရမွာကို မလိုလားဘူး။သူမ်ားကလည္း ကိုယ့္ကို စိတ္ပူေနမွာ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ဘ၀ႏွစ္ခု ေပါင္းစပ္ဖို့အတြက္ အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ ေငြေၾကးက လိုအပ္ပါတယ္။ေႏြး ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေငြမမက္ဘူးလားဆိုေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။မက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ့တန္သေလာက္ပဲေပါ့။ အခ်ိန္ကာလအတန္ၾကာ ခြဲေနရမယ္ ေႏြးခ်စး္သူကို ေႏြး စိတ္မခ်ဘူး။သူက ေႏြးရဲ့  ေယာက္်ား ပါ။ေႏြးတို့နဲ့ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းက အခုမွ ၁ႏွစ္ပဲ ရွိေသးတယ္။အခ်ိန္ကာလ သက္တမ္းႏုႏုေလးမွာေႏြးသူနဲ့ မခြဲႏိုင္ဘူး သူကို  အေ၀းမသြားေစခ်င္ဘူး။ေမာင့္တစ္မ်က္ႏွာ တစ္ရြာထင္ျပီးေတာ့ ေႏြးက အေ၀းကေန လိုက္လာခဲ့ရတ့ဲသူပါ။ဘာေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ ေႏြးကို ခြဲသြားမွာ မလိုလားဘူးေပါ့။

                                        ေႏြး ေမာင့္ကို ေလယာဥ္ကြင္းလိုက္ပို့ရတဲ့ ေန့က တကယ္ စိတ္ညစ္ရတယ္။ေႏြးက သူမ်ားတကာေတြလို့ေမာင့္ကို ခၽႊဲႏြဲ့ျပီးလည္း မေျပာတတ္ဘူး။ေမာင့္ကို သတိရေနမယ္ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲ။မုသားပါတဲ့ စကားကို ေမာင့္ေရွ့မွာ ေႏြး ဘယ္ေသာ အခါမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ေႏြး က  ေမာင့္ကို ရိုုးရိုးသားသားပဲ ဆက္ဆံခဲ့တာပါ။မိဘေတြရဲ့ ရင္ခြင္ေအာက္ တရပ္တေက်းကေနျပီးေတာ့ ေႏြး ခြဲထြက္ျပီး ေမာင့္ေနာက္ လိုက္လာခဲ့တာပါ။ေမာင္ မရွိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနခဲ့ရမွာေတာ့ အားငယ္မိတယ္။ေမာင္နဲ့ ခြဲေနရမယ္လို စိတ္မကူးခဲ့ဘူးဘူး။ဒါေပမဲ့ အနာဂတ္အတြက္ ေမာင္ရွာေဖြ ေနတာပဲလို့ ေတြးမိလိုက္ျပန္ေတာ့လည္းေမာင့္ကို အရမ္းသနားမိတယ္။ေႏြးတို့ရဲ့ မျမင္ရေသးတဲ့ ရင္ေသြးေလးေတြ အတြက္ကို ေႏြးကိုယ္တိုင္လည္း လိုလိုလားလားနဲ့ျပည့္ျပည့္စံုစံု ထားခ်င္တဲ့အတြက္ ေမာင္ တစ္ေျမျခားသြားမွာကို ခြင့္ျပဳခဲ့တယ္။ရင္ေသြးေလးေတြ မရေသးေပမဲ့ရွိလာခဲ့ရင္ဆိုတဲ့ အေတြးက ေႏြးရင္ကို  ျပီးျပည့္စံုေစတယ္။

                                        ေလယာဥ္ထြက္ခြာဖို့ အေၾကာင္းေၾကျငာခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေႏြး ေလဆိပ္ ၀ရန္တာကေန ေမာင့္ကို ထြက္ေစာင့္ျပီးရပ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ေမာင့္ကေတာ့ ေႏြးကိုေတြ့လို့လားဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ေပးထားတဲ့ပု၀ါအနီေလးကိုေတြ့လို့လား ဒါမွမဟုတ္လူအားလံုးကိုပဲလက္ျပ ႏွုတ္ဆက္တာလား ေႏြးမသိဘူး ။တျဖည္းျဖည္းနဲ့ ႏွုတ္ဆက္သြားတယ္။ေလယာဥ္ၾကီးက တိမ္ေတြထဲတိုးေဖာက္ေနသြားတဲ့ အခ်ိန္အထိ ေႏြး ေလယာဥ္ၾကီးနဲ့အတူေမာင့္ကို ေငးၾကည့္မိေနတုန္းပဲ။အခုလိုမ်ိဳး ေမာင္မပါတဲ့ အိမ္အျပန္လမ္းကို ေႏြးတစ္ေယာက္တည္း ျပန္ရမယ္လို ဘယ္အခ်ိန္ကမွ မေတြးမိခဲ့ဘူး။ေႏြး တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္မရွိတဲ့ အိမ္ေလးမွာေနရမယ္လို့လည္း စိတ္မကူးမိခဲ့ဘူး။အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းလဲလာရင္ ေႏြးလည္း အသားက်သြားမွာပါ။ေမာင့္ကိုေတာ့ စိတ္မခ်ဘူးေပါ့။ေမာင္ေရ........ေမာင္ မရွိတဲ့ ဒီေန့မွာေတာ့ ေႏြး ေစာေစာ အိပ္ရာ၀င္ခဲ့တယ္ကြယ္။ေမာင့္ကိုလည္းအရမ္းလြမ္းတာပဲ။

                                        ေမာင္ေရ..ဒီေန့ေတာ့ ေမာင္မရွိလို ေႏြး ဘာလုပ္ရမလဲလို စဥ္းစားေနမိတယ္။ပထမဆံုးေမာင္ေနတိုင္းေဖ်ာ္ေပးေနတဲ့ေကာ္ဖီကိုလည္းေႏြးလြမ္းတယ္။တစ္ႏွစ္ဆိုတာ ဘာမွ မၾကာေပမဲ့လည္း ေႏြးတစ္ေယာက္တည္း ေနရေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ့ဘာလုပ္လို့ ဘာကိုင္ရမွန္း မသိေအာင္ျဖစ္ေနတယ္။ေႏြး ေမာင့္ေဖ်ာ္ေပးတဲ့ေကာ္ဖီကိုလြမ္းေပမဲ့ မေသာက္ခ်င္ဘူး။အဲဒါနဲ့ ေႏြးေအာက္ထပ္ဆင္းျပီး ေခါက္ဆြဲသုတ္၀ယ္စားတယ္။ေမာင္သိရင္ေတာ့ ေျပာမွာပဲေနာ။လမ္းေဘးစာေတြ စားရသလားလို့ေပါ့။ေႏြး မုန့္စားျပီးေတာ့ မနက္လမ္းေလွ်ာက္တယ္။ေၾသာ္....ေမ့လို့ေမာင္ရယ္..ေႏြးအသုတ္စားျပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေသးတယ္။မိန္းကေလးေတြ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္တာ မသင္တယ္ဘူး ဆိုေပမဲ့ အခုေခတ္ ေကာင္မေလး အပ်ိဳေလးေတြလည္းထိုင္ေနပါျပီ ေမာင္ရယ္။ေႏြးလက္ဖက္ရည္ ပံုမွန္ တစ္ခြက္ေသာက္ျပီး  ျပန္လာခဲ့တယ္။ေႏြး လာျပန္ေတာ့ ေစ်းက သိမ္းသြားျပီ။အင္း..........ေမာင္ သာသိရင္ ေႏြးကို ေျပာမွာပဲ။အိမ္ေထာင္ရွင္ မိန္းကေလးျဖစ္ျပီး  ဒီေလာက္ လမ္းသလားရလားလို့ေပါ့။

                                         ေမာင္ေရ........အခုတေလာ ေႏြး အိပ္ရာထ ေနာက္က်လို့ မနက္စာစားခ်ိန္လြတ္ေနတာမ်ားျပီ။ေမာင္မရွိလို့အရင္လို ေႏြးကို ေစာင့္ၾကည့္မယ့္လူမရွိေတာ့ဘူးေလ။အင္း........တစ္ခါတစ္ေလဆိုရင္ ေႏြး အျပင္မွာပဲ ၀ယ္စားလိုက္တာမ်ားတယ္။ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ေခါက္ဆြဲဲျပဴတ္ဘူးေတြရွိေနျပီေလ..ေႏြးကေတာ့လြယ္လြယ္ကူကူျပဴတ္စားလိုက္တာပဲ။ေမာင္ကေတာ့ေျပာမွာေပါ့...စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ စည္းပ်က္ ကမ္းပ်က္ဆိုျပီး။

                                      ေမာင္ေရ........အိမ္မွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္မယ့္ မိန္းမကလည္း မလာတာၾကာျပီ...ေႏြးသြားေခၚေတာ့လည္း သူက ခရီးထြက္သြားတယ္တဲ့။ေႏြးရဲံ အက်ီၤေတြလည္း အညစ္ေတာင္းထဲမွာ ပံုေနျပီ။အင္....အနံေတာင္ထြက္ေနျပီလားမသိဘူးေမာင္ရယ္။ေမာင္သာ ေႏြးအနားမွာရွိရင္ ေႏြးကို အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္း တစ္ေယာက္မပီသဘူးလို ့ ေျပာဦးမယ္ ထင္ပါရဲ့............

                                 ေမာင္ေရ.........ေႏြး အခုတစ္ေလာ ဘာလို အိပ္ရာထ ေနာက္က်လဲ ေမာင္သိလား။ေႏြး  လူရြင္ေတာ္ေတြ ေျပာသလို ေျပာရရင္ေတာ့ တရုတ္က အျပန္ထမင္းစားျပီး ကိုးရီးယားက အျပန္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနလုိ့ေပါ့။ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္ ဆြဲေဆာင္မွုရွိတာပဲ ေမာင္ေရ။ႏြးေတာ့ ည ၂ နာရီ ၃နာရီ ထိကို တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ၾကည့္ေနမိတယ္။ဇာတ္လမ္းတဲြေတြကလည္း အပိုင္းေတြ အမ်ားၾကီး အေခြကလည္း အမ်ားၾကီး ၀ယ္ရတာေပါ့။ေမာင္သာ သိရင္ ေႏြးကို စီးတဲ့ေရကို ဆည္တဲ့ကန္သင္းလည္းမရွိဘူး....အသံုးအျဖံဳးၾကီးတဲ့မိန္းမလို ေျပာဦးမွာပဲေနာ။

                                 ေမာင္ေရ.......ေမာင္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေလ ေႏြး အင္းယားမွာလည္း လမ္းသြားေလွ်ာက္တယ္။ကန္ေတာ္ၾကီးလည္းေႏြး သြားတယ္။အင္း...ေမာင္ေရ..အင္းယားမွာေႏြးဘူးဘီးေၾကာ္ေတာင္ ၀ယ္စားခဲ့ေသးတယ္ရွင္....သိရဲ့လား။ေမာင့္ကို လည္း ေႏြး တမ္းတတယ္။ဒါေပမဲ့ ေမာင္ရယ္ ေမာင္မရွိေတာ့ေႏြး ပိုလြတ္လပ္ေနတယ္။အင္....ေႏြး အခုလိုေျပာမိေတာ့ မိန္းကေလး သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုက သေဘာမက်ၾကဘူးေမာင္ရဲ့။ေႏြးေျပာတာက ေမာင္ ဆိတ္ကြယ္ရာမွ ေႏြး ေဖာက္ျပန္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ေႏြး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနေနတာပါ။ေႏြး ေမာင္မရွိလို့ အေပ်ာ္ရွာေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေႏြး ကိုယ္ဘာသာ ေပ်ာ္စရာေတြ ဖန္တီးေနတာပါ။တကယ္ေတာ့ လူေတြ အားလံုးက သူတိုကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနမယ့္  မိဘေတြ ေယာက္်ားေတြ မရွိရင္ လြတ္လပ္ျပီး ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ တစ္ခုခုကို ဖန္တီးခဲ့တာပဲေလမဟုတ္လားေမာင္ရယ္။ခ်စ္သူေတြ ဘ၀မွာေတာင္မွ အခ်ိန္ကာလအပိုင္းအျခားေလးေတြ ေနရတာေတာင္မွ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မွုရွိလာရင္ ဒါကို ပိတ္ပင္တယ္လိုထင္လာၾကတာပဲ။ေႏြးက ေမာင္ မသိေအာင္ မေဖာက္ျပန္ဘူး။သူမ်ားကိုလည္း စိတ္ဒုကၡျဖစ္ေအာင္မလုပ္ဘူး။သူမ်ား လင္ေယာက္်ားကိုလည္း မျပစ္မွားဘူးေလ ေမာင္ရဲ့။

                                  ေမာင္ေရ..................သြားခဲ့တဲ့  ၃ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က အခုေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္ပဲနဲ့ ကုန္ဆံုးသြားသလိုပါပဲ။ေမာင္ ျပန္လာမယ္လို့  ဖုန္းဆက္ေျပာတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကလည္း ေႏြး ရူး သြားမတတ္ ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။ေမာင့္ကိုလြမ္းဆြတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြကေန  ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ျပီး ဆိုျပီး ေႏြး ၀မ္းသာမိပါတယ္။ဒါေတြက ေႏြး မုသားေတြေျပာျပီး လီဆည္လုပ္ၾကံေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေမာင္ ျပန္လာခဲ့ရင္ ေမာင္နဲ့ အတူတူ ရွိခဲ့တုန္းကလို့ မနက္ဆို  ၅နာရီခြဲ ထလို့ ဘုရား ေသာက္ေတာ္ေရကပ္၊ပန္းကပ္၊ဆီးမီးကပ္၊ျပီးရင္ေမာင္ေဖ်ာ္ေပးတဲ့ေကာ္ဖီကိုေသာက္  ေမာင္အလုပ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ဆို ေႏြးက အိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္ရင္းနဲ့  ေမာင္နဲ့ ေႏြးတို့လိုခ်င္တဲ့ သားသမီး ရတနာေလးေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းနဲ့ သက္ဆံုတိုင္ေအာင္ ဘ၀သက္ဆံုးလက္တြဲသြားမွာပါေမာင္ရယ္..။ေနာင္ သားသမီးေတြ ရခဲရင္လည္း ေမာင္နဲ့ေႏြးတို့ရဲ့ အခ်စ္အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာျပရင္းနဲ့ ေမာင့္ရဲ့ ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ေႏြးရဲ့ ၀င္သက္ထြက္သက္ေတြ ကုန္ဆံုးပါရေစေမာင္ရယ္..။

Forword mail သာျဖစ္သည္။

Thursday, February 16, 2012

အခ်စ္စစ္အတြက္ အခ်စ္တု

 ကၽြန္မနာမည္က သႏာၱေအာင္ အသက္က ၁၇ႏွစ္၊  စကၤာပူမွာ
စီးပြားေရးစီမံခဲ့ခြဲမႈပညာကို လာေရာက္ သင္ယူေနတာပါ။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္နဲ႔
အတူတူေနတယ္ေလ။  ျမန္မာျပည္ကေနျပီးေတာ့ မိေဝး ဖေဝးနဲ႔လာေနရတာ
အခက္ေတြမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ပထမတစ္ခုကေတာ့ အိမ္လြမ္းတာျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ခုက
ဘာသာစကားအခက္အခဲပါ။ IELTS ကို 5.5 ရခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္မမွာ
သူတို႔ရဲ႕ စကားဝဲသံကို မမွတ္ႏိုင္ေသးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။
အေပါင္းအသင္းကလဲ ရွားတယ္။ ျမန္မာတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိေပမယ့္ ေနတဲ့ေနရာက
ေဝးေတာ့ ေက်ာင္းက အျပန္အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာမွလဲ လုပ္စရာ သိပ္မရွိေတာ့
ပ်င္းဖို႔ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္။

      ၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာမွ ကၽြန္မ စကၤာပူကို စေရာက္တာပါ။
အခုေရာက္တာ ၂လေလာက္ရွိျပီ။ အလုပ္ကလဲ လုပ္လုိ႔မရေသး။ အစ္ကိုကလဲ ည
၈နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့ တေယာက္ထဲရွိေနတဲ့ အခ်ိန္
အင္တာနက္သံုးျဖစ္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက မသံုးျဖစ္ေပမယ့္ အခုေတာ့
အင္တာနက္က ကၽြန္မရဲ႕ ဒုတိယကမာၻငယ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ MIRC ကေနျပီးေတာ့
သူငယ္ခ်င္းေတြရွာျပီး Chat ရတယ္။ အမ်ားစုကေယာက္်ားေလးေတြပါ။ ကၽြန္မက
Chatting သံုးေပမယ့္ သူတို႔နဲ႔ ၾကဴရတာ ဝါသနာမပါသလို
ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတဲ့ စကားက နားထဲမွာ အထပ္ထပ္ ျပန္ၾကားေနရတယ္။
“Online အခ်စ္က မယံုရဘူး” ဒီစကားကို သိပ္မယံုခ်င္ေပမယ့္
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေျပာေနေတာ့လဲ လက္ခံရတာေပ့ါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ
သူနဲ႔ေတြ႔ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။

   အဲ့ဒီ့ေန႔က ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ အေကာင့္ထဲမွာ လူက ေတာ္ေတာ္နည္းေနပါတယ္။
အမွတ္တမဲ့ သူ႔အေကာင့္ကို ၾကည့္မိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မက “Hi”
လုပ္ရင္ ျပန္မလုပ္တဲ့ လူက ရွားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မက
ကၽြန္မပံုတင္ထားတာေလ။ ၾကံဳတုန္းေလးထည့္ၾကြားရဦးမယ္ ကၽြန္မက
တရုတ္ေသြးပါေတာ့ အသာက ျဖဴသလို ေခ်ာလဲေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္။ “ဟီး စတာေနာ္”။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူကေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ ကၽြန္မသူ႔အေကာင့္ကို ခဏခဏ
စကားစေျပာဖူးပါတယ္ တခါမွ ျပန္မေျပာဘူး။ အဲ့ဒီ့ေန႔က ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ စျပီး
ကၽြန္မေခၚလုိက္မိတယ္။

“ ဟိုင္း”

“ဟလိုပါဗ်ာ”

“ယူက ဘယ္သူလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္လား ဟင္ ကၽြန္ေတာ္ကို မသိဘူးလား”

“အင္း မသိဘူး ယူနဲ႔ တခါမွ မခ်က္ဖူးဘူးေလ”

“ေအာ္ ဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိဘူး”

“ယူ ကၽြန္မအေကာင့္ကို ဘယ္ကရလဲ”

“ေမ့ေနျပီ…. Forward ေမးလ္ကေနလိမ့္မယ္”

“ထားပါေတာ့ ဒါနဲ႔ ယူ႔နာမည္ေျပာျပေလ”

“ေအာ္ ဟုတ္သား မသိဘူးဆုိေတာ့ ေျပာျပရတာေပါ့”

“ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ထူးျမတ္ ဒီက ညီမနာမည္လဲေျပာဦးေလ”

“ကၽြန္မနာမည္ ေအာင္ေအာင္ ေတာင္ၾကီးမပါဘူးေနာ္”

“နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔မလိုက္ဘူးေနာ္ လူလွသေလာက္ နာမည္က တံုးတယ္”

“ဘာျဖစ္လဲ”

………………………………………..

   အဲ့ဒီ့ေန႔ကမွ ကၽြန္မတုိ႔ စကားအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ သူက ရန္ကုန္က
နာမည္က ထူးျမတ္၊ အသက္က ၂၀။ ေနတာက တာေမြမွာ။ ေက်ာင္းက ဥပေဒ
တတိယႏွစ္တက္ေနတာ။ သူ႔အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္ အထူးသျဖင့္
သူက ဂိမ္းသရဲေလ။ ေယာက္်ားေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဂိမ္းေဆာ့ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္
သူက ပိုျပီးေဆာ့သလိုပဲ။ သူကို ေခၚရင္ ျပန္မေျပာျဖစ္ျဖစ္ေနတာ
ဂိမ္းေဆာ့ေနလုိ႔တဲ့။ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ သူေတာ္ေတာ္ခင္သြားတယ္။
ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိပါဘူး။ အျမဲတမ္းမဟုတ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား
သူနဲ႔ပဲ ခ်က္ျဖစ္လာတယ္။တခါတေလ သူ႔ကို စိတ္ညစ္ရင္ သတိေတြဘာေတြရတတ္လာတယ္။

“ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ကို”

“ေအာ္ ေအာင္ အစ္ကိုမအားေသးဘူး ခဏ”

    ဒီလုိရက္ေတြကလဲ အမ်ားၾကီးပါ။ ကၽြန္မနဲ႔ခ်က္တိုင္းလဲ သူက
အားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ပဲ ခ်က္ခ်င္ပါတယ္။
သူနဲ႔ခ်က္ေနျဖစ္တဲ့ရက္ေတြဆို တျခားသူေတြနဲ႔ မခ်က္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါက
ဘာကိုေခၚသလဲ ကၽြန္မလဲ မသိေတာ့ပါဘူးရွင္။ ကၽြန္မတို႔ သံေယာဇဥ္ေတြမ်ားလာတယ္
ထင္တယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္မတုိ႔ စသိတာ ၃လျပည့္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔ေလ။
ကၽြန္မတုိ႔ ဆီက ၈နာရီမွာ သူအြန္လိုင္းေပၚတက္လာတယ္။

“ေအာင္ အစ္ကို ေအာင့္ကိုေျပာစရာရွိတယ္”

“အာ အရင္ကလဲ ေျပာစရာရွိလုိ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးလား”

“ဟုတ္ဘူးေလ ဒီေန႔ အထူးေျပာစရာရွိတာ”

“ဘာလဲ ဒီကိုလာမလုိ႔လား”

“ဟုတ္ဘူး လာႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး”

“မရွိရင္လာလုိ႔ မရဘူးလား”

“ဟာ မရစ္နဲ႔ကြာ”

“ရစ္ေနတာဟုတ္ပါဘူး စေနတာ”

“ ေအာင့္ကို ခ်စ္တယ္”

   ရုတ္တရက္တက္လာတဲ့ သူ႔ဆီက စာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့
တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ အံ့ၾသလို ဝမ္းသာမိသြားတယ္လုိ႔လဲ
ထင္တာပဲ။ အဲ့ဒီ့ေန႔က ဘယ္လိုခံစားရသလဲ ဆိုတာ အခုထက္ထိ
မေတြးတတ္ေသးပါဘူးရွင္။

“မေနာက္နဲ႔ေလ”

“မေနာက္ပါဘူး တကယ္ေျပာတာ”

“ မျမင္ရပဲ ဘယ္လိုခ်စ္လဲ”

“သိဘူး ခ်စ္တာပဲ သိတာ”

“ ဘာေၾကာင့္ခ်စ္လဲဆိုတာ အဓိပၸာယ္ရွိေအာင္ ရွင္းျပႏိုင္ရင္ ျပန္ခ်စ္မခ်စ္
စဥ္းစားေပးမယ္”

       ဒီလိုနဲ႔ သူတစ္လေလာက္ အြန္လိုင္းေပၚမတက္ေတာ့ပဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။
အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ကၽြန္မသူ႔ကို သတိရပါတယ္။ဒီလုိနဲ႔ သူနဲ႔
ကၽြန္မခင္တာ ၄လေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ သူနဲ႔ျပန္ေတြ႔တယ္။

“ေအာင္ အစ္ကို ေအာင့္ကိုဘာေၾကာင့္ခ်စ္လဲ သိျပီ”

        ရုတ္တရက္ ေပၚလာတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေၾကာင့္ ကၽြန္မလန္႔သြားသလို
စိတ္ဝင္စားမိသိသြားတာလဲ ေသခ်ာပါတယ္။

“အင္း ေျပာျပေလ”

“ အစ္ကို ေအာင့္ကိုခ်စ္တာက မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲနဲ႔တူတယ္”

       ကၽြန္မ ရီခ်င္သြားတယ္။ အဲ့ဒါက ကိုၾကီးရေဝ သူ႔စာေတြထဲမွာ
ထည့္ေရးေနက် စာသားေတြ။ အျဖဴေရာင္သံစဥ္ထဲမွာ ကိုၾကီးရေဝေရးတဲ့
ေရွာင္ေျပးမရတဲ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စာတစ္ပုဒ္မွာ အဲ့ဒီ့ စာသားဖတ္ဖူးတာ။
အဲ့ဒီ့စာသားေၾကာင့္ပဲ ကိုၾကီးရေဝန႔ဲ ကၽြန္မ ခင္ခြင့္ရခဲ့တာထင္တယ္။
သူစာေတြဖတ္ရင္း သူနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူေျပာျပတာက အဲ့ဒီ့စာသားက
သူအၾကိဳက္ဆံုးတဲ့ တာယာမင္းေဝေရးတဲ့ ဝတၳဳထဲမွာပါတယ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္
ကၽြန္မသိတာကေတာ့ အဲ့ဒါ ကိုၾကီးရေဝရဲ႕ အမွတ္တရအရွိဆံုး စာသားတစ္ခုပဲ။

 “မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဘာဆက္ေျပာမွာလဲ သိတယ္”

 “ဟာ မသိေလာက္ပါဘူး ေအာင္ရယ္”

 “ အဲ့ဒါ ကိုၾကီးရေဝ သင္ေပးလိုက္တာမဟုတ္လား”

 “ ဟင္ ေအာင္ က ရေဝနဲ႔ သိတယ္”

 “ သိတာေပါ့ သူက ေအာင့္ ေမြးစား အစ္ကိုေလ”

 “ ဟင္ ဘယ္လုိၾကီးလဲ”

 “ေအာင္က ခ်စ္လုိ႔ အစ္ကို အျဖစ္ေမြးစားထားတာ”

 “ ေအာ္ သိျပီ ေအာင့္ အေကာင့္ကို သူ႔ဆီက ရတာထင္တယ္”

 “ အင္း သူနဲ႔ အစ္ကိုက သိလို႔လား”

 “ သူက အစ္ကို သူငယ္ခ်င္းေလ သူက စာေရးတာမ်ားလို႔ ေပါေတာေတာ ျဖစ္ေနတာ”

 “ အဲလုိ မေျပာပါနဲ႔ သူမ်ား အစ္ကို ကို”

 “ အစ္ကိုေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေပ်ာက္သြားျပီ”

 “ကဲပါ ကိုရေဝ့သူငယ္ခ်င္းမို႔လို႔ ယံုလိုက္မယ္ ညီမေမြးေန႕ေရာက္ရင္ အေျဖေပးမယ္”

    ဒီကိစၥက ကိုရေဝနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မဖာသာ
သူ႔ဖက္ပါခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ။ မိန္းေလးမို႔လို႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔ မူေနရတာေလ။
ဒါကလဲ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အမူအက်င့္လဲျဖစ္သလို ရပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့
အခြင့္အေရးတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မေမြးေန႔ေရာက္ဖုိ႔ က
၂လနီးပါးေလာက္ေတာ့လုိေသးတယ္။ စဥ္းစားထားတာလဲမရွိလို ေပးမယ့္အေျဖကလဲ
တစ္ခုတည္းပဲရွိတာပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ သူက ကၽြန္မနဲ႔ေျပာရင္ တစ္ေန႔
တစ္ခြန္းေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း အျမဲတမ္းထည့္ေျပာတယ္။

 “ေနေကာင္းလား”

 “ အင္း ေကာင္းတယ္ အစ္ကို အစ္ကိုေရာ ေနေကာင္းလား”

“ ေကာင္းတယ္ ေအာင့္ကို သတိရေနတာနဲ႔ပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ေတာင္ သတိမရေတာ့ဘူး”

“ဟုတ္လုိ႔လား မယံုပါဘူး”

“ဘယ္လို သက္ေသျပရမလဲ”

“သိဘူး”

“ခ်စ္တယ္ဗ်ာ ေအာင့္ကို အရမ္းပဲခ်စ္တယ္”

“ ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူး”

       ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ပုိျပီး သံေယာဇဥ္ ျငိတြယ္မိလာတယ္။
ကၽြန္မေမြးေန႔ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာ ကၽြန္မ အင္တာနက္မသံုးျဖစ္ဘူး။ အဲ့ေန႔မတိုင္
ပထမေန႔ကတည္းက မအိပ္ပဲေနတယ္။ ည ၁၂နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ သူ႔ကို
ေမးလ္ပို႔လုိက္တယ္။ ေမးလ္ထဲမွာပါတာက တစ္ေၾကာင္းထဲပါ “ေအာင္
အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တယ္” ကၽြန္မမွာ ရွက္တာေရာ ရင္ခုန္တာေရာ အဲ့ဒါေတြေရာျပီး
ကၽြန္မ အြန္လိုင္းေပၚ မတက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ေလးရက္ေျမာက္တဲ့ တေန႔မွာ
ကၽြန္မဆီကို ဖုန္းတခါဝင္တယ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုၾကီးရေဝ့
pfingoအေကာင့္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုၾကီးကို ဖုန္းနံပတ္ေပးထားျဖစ္တာက သူက အိမ္နဲ႔
အဆက္အသြယ္မရရင္ သူ႔ကိုပဲ အကူအညီေတာင္းေတာင္းျပီး
မုန္႔ပို႔ပို႔ခိုင္းေနရတာေလ။ သူ႔ဆီဖုန္းဆုိေတာ့ အိမ္က မုန္႔ပို႔ေပးတာ
အေၾကာင္းၾကားတာထင္ျပီးကိုင္လုိ

က္မိတယ္။ ၾကားလုိက္တာက ကိုၾကီးအသံမဟုတ္ဘူး။

 “ေအာင္ အစ္ကို႔ကို ဘာလုိ႔ေရွာင္ေနတာလဲ ညေန အြန္လုိင္းေပၚတက္ခဲ့ေနာ္”

     ကိုထူးျမတ္အသံပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ သူတစ္ခါတေလ voice ခ်က္ျဖစ္တယ္ေလ။
အျမဲတမ္းမဟုတ္ေပမယ့္ တခါတေလေပါ့။ သူက အဲ့ဒါပဲေျပာျပီး
ဖုန္းခ်သြားတယ္။ညေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ ခ်က္ျဖစ္တယ္ မ်က္ႏွာပူေနေပမယ့္ ကၽြန္မ
အြန္လိုင္းေပၚတက္လိုက္မိတယ္။

 “ေအာင္ ကိုယ္တုိ႔ အခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကျပီေနာ္”

 “ အင္း”

 “ မခြဲေၾကးေနာ္”

 “အင္း”

 “ ဘာလုိ႔ အင္းပဲေျပာေနတာလဲ”

  “ ရွက္လုိ႔”

 “ ဟာ ဘာရွက္စရာရွိလဲ ခ်စ္သူေတြခ်င္းပဲကို”

 “ မသိဘူးကြာ ဘာေတြေမးေနတာလဲ”

    ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။
ကၽြန္မေက်ာင္းျပီးသြားရင္ ယူဖုိ႔အထိလဲ တုိင္ပင္ထားေသးတယ္ေလ။ ဒီၾကားထဲမွာ
တခါတေလ VZO ပါေျပာၾကေသးတယ္။ ကၽြန္မ စာေမးပြဲရွိတဲ့ေန႔ေတြဆို သူက Pfingo
နဲ႔ ဖုန္းေခၚျပီး အားေပးေလ့ရွိသလို သူစာေမးပြဲရွိရင္လဲ သူ႔ဖုန္းကို
ကၽြန္မေခၚျပီး မနက္တိုင္း အားေပးတတ္ပါတယ္။ သူေျပာတာကေတာ့

  “စာေမးပြဲ မေျဖခင္ ေအာင့္ အသံၾကားရတာ စာေတြအကုန္ရသြားသလိုပဲ”

  ဒီစကားေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္မေပ်ာ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္သူ
သက္တမ္း ၈လျပည့္ခါနီးမွာ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႔ အေၾကာင္းက ေပၚလာတယ္ေလ။
အိမ္က အေမ ေဆးရံုတင္ရလုိ႔ပါ။ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ျပန္လာမယ္ဆိုေတာ့
ကိုထူးျမတ္ကေျပာတယ္ ေတြ႔ၾကရေအာင္တဲ့။ ကၽြန္မက မေတြ႔ရဲဘူးဆုိေတာ့
ခ်စ္သူေတြျဖစ္ျပီး အျပင္မွာ မခ်စ္ၾကရင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲလို႔ေျပာတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ပဲေတြ႔ျဖစ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့။ ကၽြန္မရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့
အေမ့ကုိေဆးရံုမွာ ေစာင့္ေနရတာနဲ႔  ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္ဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ အိမ္က အစ္ကိုေစာင့္ေပးတဲ့ေန႔ေတာ့
သူ႔ကိုခ်ိန္းလိုက္မိတယ္။

 “ အစ္ကို ညေနအားလား”

 “ အင္း အားတယ္ေအာင္ ဘာလဲေတြ႔ၾကမလုိ႔လား”

 “ဟုတ္တယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မေတြ႔ခ်င္ဘူး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေခၚလာခဲ့မယ္ေနာ္”

 “ ဘာလဲ ေၾကာက္လုိ႔လား အစ္ကိုက ကိုက္မစားပါဘူးေနာ္”

 “ဟုတ္ပါဘူး ႏွစ္ေယာက္တည္းက်ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီးျဖစ္ေနတာကုိး
အစ္ကိုလဲ                                                   ကိုၾကီးကို
ေခၚလာခဲ့ေလ”

 “ ငေရေဝကိုေျပာတာလား”

  “အင္း အားပါ့မလား သူက အလုပ္ခပ္ရႈပ္ရႈပ္ရယ္”

  “ သူက ဘာလုပ္လုိ႔ ရႈပ္တာလဲ ေက်ာင္းလဲ ျပီးေနျပီမဟုတ္လား အလုပ္လဲ
မလုပ္ေသးဘူးလို႔ေျပာတာပဲ ဟာကို”

   “ သိဘူး ခုတေလ သူ႔ကိုဖုန္းဆက္တုိင္း မအားဘူးျဖစ္ေနတာ”

 “ ေအာင္ သူ႕ကိုေျပာလိုက္မယ္”

  “အင္း အင္း ညေန ၃နာရီ တာေမြက moon bakery မွာေတြ႔ၾကမယ္ေနာ္”

  “ ေအာင္ ကိုၾကီးဆီဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္ဦးမယ္ေလ”

  အဲ့ဒီ့ေန႔က ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မရယ္ ကၽြန္မရယ္
ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကိုထူးျမတ္ရယ္၊ ကိုၾကီးရေဝရယ္။ ကၽြန္မတုိ႔
စကားေတြမေျပာရဲၾကဘူး။ ကိုၾကီးရေဝက စကားစစေျပာေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ကိုထူးျမတ္ေရာ ကၽြန္မပါ စကားေျပာရဲလာတယ္။ ကိုထူးျမတ္က အျပင္မွာ
အသားပိုမဲျပီး ႏွာေခါင္းပိုၾကီးေပးမယ့္ ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေျပာတယ္ ကိုထူးျမတ္က ရုပ္ဆိုးတယ္တဲ့။ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မေမြးေန႔နဲ႔လဲ နီးေနတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္္မွာေမြးေန႔
အၾကိဳတစ္ပြဲလုပ္ျဖစ္တယ္။ ကိုၾကီးကိုေရာ သူ႔ကိုေရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို
ဖိတ္ေပမယ့္ အလုပ္စာေမးပြဲေျဖစရာရွိလုိ႔ ဆိုျပီး တစ္ေယာက္မွမလာပါဘူး။
ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မ စကၤာပူျပန္ျဖစ္သြားတယ္ေလ။

 ကၽြန္္မတို႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာပဲ ငယ္ခ်စ္ေတြလိုျဖစ္သြားၾကတယ္။
ကၽြန္မတုိ႔ၾကားမွာ ရင္းႏွီးမႈပိုရလာတယ္လုိ႔ တခါတေလ ခံစားရသလို တခါတေလ
ပိုေဝးသြားတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက သူမ်ားေတြေျပာတဲ့
အြန္လိုင္း အခ်စ္က မယံုရဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ခံစရာမလုိေတာ့ဘူးလို႔
ေတြးမိတယ္။ ကိုထူးျမတ္က ကၽြန္မကို တစ္ကယ္ခ်စ္တာပါလို႔ ကၽြန္မယံုတယ္။
ကၽြန္မလဲ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆုိေတာ့ စာေတြဖိလုပ္ေနရင္း အရင္လုိ အြန္လုိင္းေပၚ
အျမဲတမ္း မတက္ျဖစ္ဘူးေလ။ တခါတေလေတာ့ ခ်က္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

  “အကို ေနေကာင္းလား”

  “အင္း ေကာင္းတယ္ ေအာင္”

  “ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ ေအာင့္ကိုေတာင္ မေခၚႏိုင္ေအာင္”

  “ အင္းခဏေနာ္ ဂိမ္းေဆာ့ေနတာ ျပီးေတာ့မယ္”

 ဒီလိုရက္ေတြက တေန႔ထက္တစ္ေန႔ပိုမ်ားလာတယ္။ တခါတေလ VZO ေျပာျဖစ္ၾကတယ္ေလ။
သူ႔မ်က္ႏွာက အရင္ကေလာက္ တက္ၾကြမႈေတြ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ အသက္ၾကီးလာလုိ႔
ရင့္က်က္လာတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္မိတယ္ေလ။ တခါက ကိုၾကီးရေဝနဲ႔ေတြ႔လုိ႔
ေမးမိတယ္။

   “ ကိုၾကီး ကိုထူးျမတ္နဲ႔ေတြ႔ျဖစ္လား”

   “ တခါတေလေပါ့ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ညီမရဲ႕”

   “ပံုစံေတြေျပာင္းေနလို႔ေလ”

   “ ဟုတ္လား ကိုၾကီးေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး”

 ဘာမွေရေရရာရာ မသိရပါဘူး။ မသိတာလဲ မဆန္းပါဘူး။ သူတို႔လဲ သူတို႔ ကိစၥနဲ႔
သူတို႔မဟုတ္လား။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္တယ္။ သူလဲ ကၽြန္မကိုခ်စ္မယ္လို႔
ယံုၾကည္ေနမိတုန္းပဲ။ တေန႔ သူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ေတာ့
ထူးထူးဆန္းေတြေမးေနတယ္။

  “ ေအာင္ အကိုက ေအာင့္ကို ပစ္သြားရင္ တျခားတစ္ေယာက္ရွာမွာလား”

  “  ရွာပါဘူး ဘာလဲ အစ္ကိုက ေအာင့္ကို လမ္းခြဲမလို႔လား”

  “ ဟုတ္ပါဘူး သေဘာေမးၾကည့္တာ”

  “ တကယ္လို႔ အစ္ကိုေသသြားရင္ ေအာင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ရွာေနာ္”

  “ ဟယ္ နမိတ္မရွိ နမာမရွိေတြ ဖြဟဲ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ”

  “ အလကားစတာပါ”

  “ ေအာင့္အိမ္က အကိုနဲ႔ သေဘာတူတယ္တဲ့”

  “  ဟုတ္လား ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ”

  “ ဒီလိုပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ဟာေတြေတာ့ လိမ္ရတာေပါ့”

  “ အင္းေကာင္းပါတယ္”

  “ ေအာင္ျပန္လာရင္ အကိုနဲ႔ ေအာင့္အိမ္ကိုေပးေတြ႔မယ္”

  “ အင္း အင္း”

  ကၽြန္မတုိ႔ ဆက္ဆံေရးက ၁ႏွစ္ေက်ာ္ျပီး ၂ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။
ကၽြန္မေမြးေန႔ ႏွစ္ခါျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ခါလံုးမွာ သူက အနီေရာင္
ဖက္လံုးေလးေတြေပးတယ္။ ကၽြန္မက သူရဲ႕ ေမြးေန႔ ၃ခါ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။
လူလိုအပ္မယ္ ထင္တာေလးေတြ ပိုက္ဆံစုျပီး ဝယ္ေပးျဖစ္တယ္ေလ။ အခုလဲ သူက
လုိခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ iphone ဝယ္ေပးဖုိ႔ ပိုက္ဆံစုေနျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့
ကၽြန္မတို႔က သာယာမႈေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္မလဲ ညေနပိုင္းမွာ
အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရျပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ
အြန္လိုင္းေပၚမွာေတာင္ေတြ႔ဖုိ႔က ခက္ခဲလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ
ေက်ာင္းျပီးခဲ့ျပီေလ။ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာဖုိ႔ ကိစၥသူ႔ကိုေျပာျပတယ္။
အခ်ိန္ဆိုတာကလဲ အကုန္လြယ္တာပဲ သူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ
ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။

  “ အကို ေအာင္ ေနာက္တပတ္ထဲ ျပန္လာရမယ္ သိလား”

  “ ဟုတ္လား အေတာ္ပဲ အကိုလဲ ေအာင့္ကို ေပးစရာရွိေနတာ”

  “ ေအာင္လဲ အကို႔ကို ေပးစရာရွိတယ္”

  “ ေအာင္နဲ႔ အစ္ကို ခ်စ္သူျဖစ္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တိတိျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ေတြ႔ၾကမယ္ေလ”

  “ အင္း သေဘာပဲေလ”

    ကၽြန္မ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဝယ္ထားတာ့ iphone ရယ္ ေနာက္ျပီး
တန္ဖုိးမၾကီးေပမယ့္ လွတဲ့ ဆင္တူလက္စြပ္ေလး ႏွစ္ကြင္းရယ္ေလ။
သူ႔ကိုေပးဖုိ႔ေပၚ ထူးဆန္းတာက ကၽြန္မ ဘာေပးမွာလဲဆိုတာကို သူမေမးဘူး။
ကၽြန္မက သူဘာေပးမွာလဲေမးေတာ့လဲ “ ေအာင့္ကိုေပးရင္ သိမွာပါတဲ့”
ဒါေလးပဲေျပာတယ္ ဘယ္လိုေမးေမး ေမးမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သိခ်င္းစိတ္ကလဲ
မေျပာျပမွပဲ ပိုပိုလာတယ္။

   ဒီေန႔ ကၽြန္မရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႔ ေလဆိပ္ဆင္းရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ
မိဘေတြနဲ႔ေတြ႔ရမွာေရာ ကိုထူးျမတ္နဲ႔ေတြ႔ရမွာေရာ စိတ္ေတြက
ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးေၾကာင့္ေပ်ာ္ေနရတယ္။ ၁ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္
ထပ္ျပီးေဝးကြာေနတဲ့ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေတာ့ အရင္နဲ႔ မတူ တမူထူးျခားေနျပီပဲ။
ကၽြန္မ ရန္ကုန္ေရာက္လာျပီေလ။ ဖုန္းေခၚၾကည့္တယ္ မရဘူး သူဖုန္းမကိုင္ဘူး။
ကိုၾကီးရေဝကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာျပီတဲ့။
ကိုၾကီးရေဝအတြက္ လက္ေဆာင္သြားတဲ့ေန႔က ကိုၾကီးကို ကိုထူးျမတ္နဲ႔ ကၽြန္မ
မိဘေတြေတြ႔ေပးဖုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာ
သတိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ၾကည့္ရတာ တခုခုကို
ဖံုးကြယ္ထားသလိုပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္မနဲ႔
ကိုထူးျမတ္ ခ်စ္သူျဖစ္တာ ႏွစ္ႏွစ္တိတိျပည့္ခါနီး သံုးရက္အလိုမွာ
ကၽြန္မေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကုိထူးျမတ္ဆီက ဖုန္းလာတယ္ “ေအာင္ အကိုတို႔
မနက္ျဖန္ေတြ႔ၾကရေအာင္” တဲ့။  “အင္းအင္း” ကၽြန္မလဲ ေပ်ာ္ေတာ့
အဲ့လုိပဲေျပာလုိက္မိတယ္။ သူ ဖုန္းခ်သြားတယ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။

  အဲ့ဒီ့ေန႔က မိုးေတြ ရြာေနတယ္။ သည္းသည္း မည္းမည္းရြာေနတယ္။ တာေမြက
Moon မွာပါ။ ကၽြန္မကအရင္ေရာက္ျပီး ေစာင့္ေနတယ္။ ၅မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့
ကိုၾကီးနဲ႔ သူဝင္လာတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ကိုၾကီးမ်က္ႏွာလံုးဝမေကာင္းတာက
သိသာေနပါတယ္။ ဘာမွမလဲ ေမးတာေတာင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။
ကိုထူးျမတ္ကပဲ ေကာ္ဖီ ႏွစ္ခြက္မွာလိုက္တယ္ေလ။ ကၽြန္မက လက္ေဆာင္ေပးမလုိ႔
လုပ္တုန္း ကိုထူးျမတ္က ဖိတ္စာ စာအိတ္ေလး တစ္လံုးထုတ္ေပးတယ္။

 “ ဘာလဲ အကို”

 “ ယူျပီး ၾကည့္လိုက္ပါ”

 ကၽြန္မဖြင့္ျပီးၾကည့္လိုက္တာက………………….

 မယံုႏိုင္ခ်င္စရာပါပဲ……။ သူ႔….. မဂၤလာဖိတ္စာ……။ ကၽြန္မ
ႏွလံုးေသြးရပ္မလုိျဖစ္သြားခဲ့ျပီ……။

 “ ေအာင္ အကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လုိ႔ပါ”

 “ အကို႔ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ တခုေတာ့ေျပာပါရေစ ေအာင့္ကိုခ်စ္တယ္”

 “ အကိုသြားေတာ့မယ္ေနာ္”

 “ ဟိတ္ေကာင္ မင္းသူ႔ကို ျပန္ပို႔ေပးလိုက္ေနာ္”

 ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာလိုက္ႏိုင္ဘူး။ သူထြက္သြားျပီ……။
ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး….။ ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ ၾကည့္မသြားဘူး….။
စားပြဲေပၚမွာ ေကာ္ဖီသံုးခြက္။ လူႏွစ္ေယာက္ ထုိင္ေနၾကတယ္။ ၁နာရီ…..။
၂နာရီ….။ ၃…. နာရီ ကၽြန္မေရာ ကိုၾကီးေရာ ဘာစကားမေျပာပဲ ထိုင္ေနၾကတယ္။
ကိုၾကီးက

 “ ညီမကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ အကိုက ညီမနဲ႔ သူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္ေနတာ မသိဘူးေလ။”

 “ အခု သူနဲ႔ ယူဖုိ႔ လုပ္ထားတဲ့ေကာင္မေလးက သူ ၁၀တန္းကတည္းက
ခ်စ္သူျဖစ္ေနၾကတာ၊ LA မွာေက်ာင္းတက္ေနတာ ၾကာျပီေလ။ အစ္ကိုထင္တာက ညီမနဲ႔
ထူးျမတ္လဲ အစ္ကိုနဲ႔ ညီမလို သာမန္ သံေယာဇဥ္ပဲ ထင္ခဲ့တာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့
၂လေလာက္ကမွ သူေျပာျပလုိ႔ အစ္ကို သိခဲ့တာ။ ညီမကို အစ္ကိုေျပာဖို႔
လုပ္ေသးတယ္။ သူက သူကိုယ္တိုင္ ဖြင့္ေျပာမယ္ဆုိလုိ႔ အစ္ကို
ဘာမွမေျပာျဖစ္တာပါ။ ေမ့လုိက္ပါေတာ့ ညီမ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္
အစ္ကိုျပန္ပို႔ေပးမယ္”

   ကၽြန္မဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး….။ မ်က္ရည္ေတြ အလိုလိုစီးက်ေနတယ္။
ကိုၾကီးက ပိုက္ဆံရွင္းေပးျပီးတာနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ ထထြက္လာခဲ့တယ္။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မဖိတ္စာကို ၾကည့္မိလုိက္တယ္။ ကိုထူးျမတ္တုိ႔
မဂၤလာေဆာင္က သဘက္ခါပါလား။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ ရက္ပဲ။ ကၽြန္မ
ငိုေနျပီ။ ရပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး…..။  ကိုၾကီးက ကားကို
လွိဳင္ဘက္ေမာင္းသြားျပီး ကားရပ္ျပီး ထို္င္ၾကည့္ေနတယ္။ ကိုၾကီးက
ကၽြန္မကို တစ္ခြန္းပဲေျပာလိုက္တယ္။

 “ ညီမ အိမ္မက္က ႏိုးပါေတာ့…………….”